Muhammet Demir

Bugün pazar. Benim için yine yeni bir otobüs yolculuğu. Yıllar öncesinden içimde kalan umut ve hayal kırıklıklarımın şehrine şimdilerde bambaşka arzu ve emellerle yapılan yolculuklar. Adeta tersine dönüşüm. Kolonya, kek, meyve aromalı gazoz ve otobüsün penceresinden sarı, yeşil bir dünyaya bakar kör dalgın bir çift ela göz. Yani o ben. Saçları insanlığın kurtuluşu davasına adanmış bir hayatın anısına kırlaşmış bir kafa. Yüreğim senle dolu, senin sevginle… Ve yoğun düşünceler, hayaller, arzular, elemler, emeller ve hepsinden baskın bir sana, sen sevgiliye kavuşma özlemi. Anla işte sevgili seni özlüyorum. Seninle geçirdiğimiz saatler boyunca yanımda olsan da, saatlerce sus pus gözlerimizin derinliklerine bakarak karşılıklı olarak bakışsak da. Unutma, anla bir tane… Bu istek, arzu ve hayallerle ne de kısacık gelir şehirlerarası yolculuklarım. Yüreğimde kıpır kıpır heyecanlarla karışık bir şeyler, yok yok birçok şeylerle karışık geçen yolculuklarım, yolculuklarımız... Bir tokalaşma, bir sarılış, uzun uzun el tutuşmalar, hafif okşayışlar ve seni sevebilmek, sevilebilmek… Ve vurdumduymazca kayboluş bu kentin caddelerinde ve sokaklarında, dostça el sıkılan ve mekân paylaşılan bana yabancı sana yıllardır dost olan insanlar, kimi yeni arkadaşlar. Ve inan ki ne de güzeldir içmek senin gözlerinden akan sevgini. İçmek, içmek ve asla sarhoş olmamak, sadece çakır keyif olmak… Ve işte nihayet karşımdasın. İşte karşındayım. Susma anlat. Yâda sus-anlat. Anlatmak istediklerini anlatmak istediğin biçimde anlat. Anlattığın aynı şeyleri bir başka biçimde de olsun tekrar anlat. Asla anlatmak istediklerini anlatmak istemediğin biçimde anlatma. Şunu bil ki sevgili ben seni hep dinlerim. Ki dinledim saatlerce ve hiç sıkılmadan. Seninleyken hiç sıkılabilir mi insan. Ben sen anlatmasan da senin sevgili gözlerinden de okuyabilirim seni, sevgini, sevgili… Örneğin bir an öncesini, sana gelmeden bir an öncesini anlat… Ama dur. Şimdi değil. Bu sana gelmeden önceki anı anlatmadan önce ben sana bir şeyler anlatayım. Bak bisikletimin ortasındaki demirin üstüne bir minder yerleştirdim. Hadi gel yanlamasına otur. Ben bir elimle seni belinden tutarım. Korkma düşürmem seni. Kulağına bir şey söyleyeceğim. "Seni seviyorum!.." Her zaman olduğu gibi bana bakıp koyu kahverengi gözlerinle tatlı ve ışıltılı gülümsedin. Benim de sana ne zaman baksam gözlerim gülümsüyor. Sana ve resmine. Biliyorum şu anda bisikletin üstünde bu halde tehlikeli ama. Şu anda gözlerinden sevgini içiyorum. Hafiften sarhoş mu oluyorum ne. Bu sözlerimi işitince biliyorum ki dudaklarını büzeceksin. “Hadi gülümse…” Düz bir yoldan sola doğru hafif bir dönemece sapıyoruz. İkimiz de birden az ötedeki ulu ağacın gölgesinde dinlenmeyi o kadar arzuluyoruz ki. Ve ikimiz de aynı anda ağacın altında, oturup dinlenmeyi bir birimize teklif ediyoruz. İkimizin de gözleri o anda ışıltılı ve güzel. Bu sevginin güzelleştirdiği gözlerimizle birbirimize gülümsüyoruz. Bisikletimin selesindeki sepetten kırmızı ve siyah ekoseli kilimi yere seriyoruz. Sepette sadece sevgimiz var. Sevgiyi sepetten özenle çıkartıp örtünün ortasına yerleştiriyoruz. Ben sana sen de bana ortadaki sevgiyi, sevgimizi lokma lokma sunuyoruz. Bugün ikimiz de karşılıklı olarak sevgiye, sevgimize doyuyoruz. Sevgimizle besleniyoruz. "Bak işte şuraya dudağının şurasına birazcık sevgi bulaştırmışım." Dudaklarımla dudağının kanarına bulaşmış olan sevgiyi öpüyorum. Sevgiyle öpüşüyoruz. İşte ben seni ilk kez dudaklarından bugün, bu Pazar günü öpüyorum… “Seni seviyorum… Ya sen…” "Ben de seni seviyorum..."