Muhammet Demir

​

 

Ancak insanlar çocukturlar ve her soru bir başkasına babalık yapar.

                            

              İşyerimde e-maillerimi kontrol ederken uzunca süredir haber alamadığım bir arkadaşımdan gelen bir maili fark ettim. Maili açtığımda;

 

              “Bana İstiklal’ de balık ısmarlayacakmışsın. Yanında buz gibi bir bira olacakmış. Bir sahil lokantası da olabilir. Ya da bir balıkçı kayığının yanında. Bir masa, bir tabure, bir kaldırım taşı, ama olursa manzaramızda boğaz köprülerinden birisi olsun.  Karşı yakayı görebileceğimiz bir panoramik yapıda olursa sevinirim. Bir yanda galata, bir yanda ise köprü. Olur mu? Bulunur mu? Böyle bir yer. Bulursak böyle bir yer. Orada saatlerce sus pus otururuz. Manzaraya karşı balıklarımızı yer, biralarımızı içeriz. Mümkündür bu anlarda üzülürüz, hüzünleniriz. Ama üzüldüğümüzün ve hüzünlendiğimizin farkına bile varmayız. Sonraki günlerde nezle oluruz, grip oluruz, nihayetinde iyileşiriz. Ne dersin.

 

Sonra kenti dolaşmaya çıkarız. Sevdiğin mekânları bana gezdirirsin. Mekânlarla ilgili anılarını, öykülerini anlatırsın. Ya da ne bileyim anlatmazsın. Kâh bir yerde oturur çay içeriz. Kâh bir yerde güvercinlere yem atarız. Kâh hüzünlenir, kâh seviniriz. Mümkündür.

 

Bir çocuğa renkli, uçan bir balon alırız. Hatta kendimize de birer adet uçan balon alırız. Hop, onu gökyüzüne salarız. Salınarak uçuşunu, ufukta kayboluşunu seyrederiz. Hatta bunu bir vapurun güvertesinde yaparız. Denize dalıp çıkan, vapuru takip eden Martılara çeşitli nitelemelerle sataşırız. Vapurun yanaştığı iskelede midye yeriz. Bir köprüden geçeriz. Bu geçiş esnasında denizi ve balık tutmak için olta sallayanları seyrederiz. Rastgele deriz onlara. Rastgele… Sokaklardaki sergilere bakarız. Belki de birbirimize abuk sabuk hediyeler alırız. Bir günü de böyle yaşarız.” Diyordu.

 

             Bende “Elbette neden olmasın muhakkak bir gün gel bekliyorum” diyerek maili yanıtladım.

 

             Mesaim bitince iş yerinden çıktım. İşyerimin yakındaki parka geçtim. Boş bir banka oturdum. Oturduğum banka bir Çingene kadın yaklaştı. “Falına bakmamı ister misin Abiciğim” dedi. “İstemem” dedim. Bu tepkim karşısında uzaklaşan falcı kadının arkasından bir süre baka kaldım. Aniden “Hey” diye falcı kadına seslendim. “Hadi gel de falıma bak” dedim… Aslında bugün başka niyetlerle evden çıkıp işe gelmiştim. Evdekilere mesai bittikten sonra şehir dışına çıkacağımı söylemiştim. Şehir dışı… Ama mesai bitiminden sonra bir süre dinlenmek için uğradığım parktaki bu bankta nerdeyse bir saattir oturmuş etrafımı seyrediyorum. Güvercinler, serçeler, insanlar, insanlar… Genç, yaşlı, çocuk, kız, erkek, kadın, şişman, zayıf, kısa, uzun, esmer, sarışın, kumral, kır saçlı, kâh makyajlı, kâh makyajsız, kâh kirli, pasaklı, kâh şık, çıtkırıldım. Ve dediğim gibi ben biçare bu bankta oturuyorum. Kaçıncı kez "abi ayakkabılarını boyayalım, parlatalım, tozunu alalım"lar. "Taze kavrulmuş çekirdek"çiler. "Süt gibi mısır"cılar. "Hemencecik şipşak foto"cular… Falcı kadın elimi avuçları arasına alarak, "ne ise halin, o çıksın faalin" diyerek başladı anlatmaya. “Ne kadar karmaşık bir ruh halin var. Aslında kendi durduğun yerden haklısın da. Hiçbir şeye ve kimseye kendin dâhil güvenmiyor, güven duygunu yitirmişsin. Dandik bir durum abiciğim. Nasıl yardımcı olabileceğimi bilemiyorum. Bildiğim tek şey kişinin kendisini buna hazır hissetmesi. Ama sen kendini hep olumsuza endeksliyorsun. Hayata olumsuzdan bakmak, kuşkulanmak, hissettiğini dahi hissetmemek. Senin öykünde burada başlıyor. Bir öyküye başlaman gerekiyor. Sana ve onlara dair bir öykü. Bu öykü ile ruh sıkıntılarına deva olabilirsin abiciğim.” Neler yumurtluyor bu kadın. Ne saçma şeyler anlatıyor. Falcı dediğin başka şeyler söyler. Saçma şeylerdir söylediği ama. Üç vakte kadar beklenir. Ama neyse ne. Yine de bu kaba saba görünüşüne bakıldığında tahmin edemeyeceğiniz bir yumuşaklıkta ve küçüklükte elleri var. Tenine tezat bir yaratılışta bir çift el. Gözleri de ne kadar güzel öyle. Maviden, yeşilden, griden tonlar taşıyan ışıl ışıl bir çift göz. Hele sesi, yeşillikler içinden akan ve ileride gölcük oluşturarak içinde binlerce nilüfer adacığı oluşturan duruluktaki bir dere gibi. İnsanın aklını başından alacak bir çekiciliği var. O şişman, deforme olmuş, bakımsız, pis kokulu, yaşlı fiziğine karşın böyle. Ben bu duygularla gerçeklikten uzaklaşmıştım ki. Falcı kadın elimi çoktan bırakmış ve vereceğim parayı bekliyordu. “Hey abiciğim paramı vermeyecek misin?” diyen sesiyle kendime geldim. “Pardon özür dilerim kaç para.” “Gönlünden ne koparsa be abiciğim.” dedi. “Buyur” diyerek cebimdeki bozuklukları avucuna bıraktım. Pek memnun olmamışa benzese de parayı alıp başka diyarlara doğru yol aldı. Ama ben her zaman böyle bir tanımsızlıkta kantarın topuzunu bir türlü tutturamaz ve sonuçtan hep üzüntü duyarım. Yine böyle olmuştu. Sonra oturduğum banktan kalkarak hızlı/ağır adımlarla yıllardır her sıkıntı ve sevincimde gitmeyi alışkanlık edindiğim açık hava birahanesine doğru yola koyuldum…

 

              İşte birahanenin o sevdiğim köşesindeydim yine. Garson’un “Ne içersin” sorusuna “Her zamanki gibi soğuk bir bira ve patates cipsi” rutinliğiyle cevap vererek siparişimi veriyorum. Rutin bu olmalı herhalde. Nihayet bira ve cips geliyor. Cipsten bir adet alıp ağzıma atıyorum ve üstüne bir yudum birayı boca ediyorum. Oh be... Yaşa... Varol... Sonra her zamanki alışkanlığımla bira bardağını seyre dalıyorum. O kabarcıkları seyrediyorum. Bira bardağının dibinden yüzeye doğru yolculuğa çıkan o her biri diğerinden eş zamansız hareket eden, ama bu eş zamansızlığı telafi edercesine bir rekabet ve yarış içerisinde davranan o kabarcıklar. Bu modda iken bu kabarcıklara dalarak hayaller kurarım. Bu süreç adeta bana en iyi sakinleştiriciden, en iyi dost tavsiyesinden ve hatta en iyi dosttan bile daha iyi gelir. "Senin için anlamsız olabilir ama öyle işte. Bu küçük şeylerin tanrısıdır öyle bil sen de." Bu açık hava birahanesini, bu köşeyi ve buz gibi bir bardak bira eşliğinde ağzımda dağılan çıtır çıtır patates cipsini ve en önemlisi bira bardağımın dibinden sanki yoktan var olan şu kabarcıklar. Sadece bu kabarcıklar beni anlayabiliyorlarmış gibi gelir o anlarda. Bu bir bakıma inançlı insanların imanının yaşattığı ruh huzurunun bende ki karşılığı. Tıpkı benim düşüncelerim ve serüvenlerim gibi bir nebze soluk almak, ama ne yazık ki tam nefes aldıklarında yaşama veda etmek. Tüm yaşamımda karşılaştıklarım gibi. Kendim gibi. Tüm dostlarım gibi. Kâh kendi başıma, kâh çeşitli dostlarımla yaşadığımız o serüvenler gibi. Bir yudum bira ve bir cips. "Oh be yine tazelendim." Şimdi sıra bu mekânı ve bu mekânı şenlendiren insanları seyretme zamanıdır benim için… Ama her zaman olduğu gibi her şey bir süre sonra bulanıklaşır.

 

              Masama teklifsizce elindeki bira bardağıyla bir adam oturdu. “Merhaba” dedi. “İçeriden yeni çıktım. Babam ölmüş. Milyonlarca lira borç bırakmış. Babam Tarık Akana benzerdi. Depremde evimizin tüm duvarları çatlamış. Karım benden boşandı. Kızım şu an yedi yaşında. Annesi onu bana göstermiyor. Kitap okumayı severim. Hapiste Abdi abi vardı. Üç sandık kitabı vardı. Adam iki defa müebbet almış. Entelektüel bir katil anlayacağın. Hayatta ağzına bir damla dahi içki koymamış. Namazında niyazında bir adam. Allaha inanır mısın Abi… Şey her halde ben de inanmıyorum. Ama öldükten sonra ya varsa diye bazen karabasanlar basıyor. Biliyor musun ben şizofreniyim. Bak şu tımarhanedeki düşünen adam heykelinin karşısındaki bankta oturup saatlerce bu heykeli seyrettim ben. Sigarayı bıraktım. Ama içkiyle iyi gidiyor. Sen sigara içmiyorsun.” Diyerek masadan yan masadaki adama seslenerek. “Affedersin bir sigara verir misin. Bir de ateş.” İstedi. Tekrar konuşmaya başladı. “Suçum siyasi gibi bir şeydi. Bir bavul döviz (süpermarino) ama yakalattım. Üç yıl verdiler. İlk suçum değildi. Ben barmenim. Bu sanatçı takımı beş para etmez. Yakalanmasaydım paşalar gibi yaşayacaktım. Kim bilir. Bu kadar sefil dolaşmam mali polisi atlatmak içindir. Biliyor musun benim adım Erdal. Ama sen yine de Serhan olarak bil. Bir gün başın belaya düşerse Ulucanlarda cezaevinde üçüncü koğuşta benim adımı ver. Rahat edersin.” Daha sonra yine teklifsizce geldiği gibi masamdan kalkarak hızla uzaklaşıp meyhaneden çıkıp gitti.

 

              Aniden şimşek çaktı, bir süre sonra gök gürledi. İşte o anda ilk birkaç damla Açıkhava meyhanesinin üstünü örten sac levhalara çarpmaya başladı. Ardından bardaktan boşanırcasına bir yağmur başladı. bardağımdaki biramdan bir yudum daha aldım. Sokağa bakan taraftan hızlı adımlarla bir kadın meyhaneye daldı. Biran gözlerimiz çakıştı. Hiç tereddüt etmeden masama gelip oturdu. Islak saçlarını eliyle arkaya doğru tarayıp paket lastiğiyle arkada topuz yaptı.“Merhaba ben Ezgi sen Muhammet olmalısın. Bana bir votka bira ısmarlarsan hayır demem” dedi.“garson bayana bir votka bira, benim biramı da tazele”

 

              Dalgalı kızıl saçlarını biraz önce arkadan topuz yapmış olan bu orta yaşlı kadına. “Kimsin” dedim. “Beni nerden tanıyorsun.” “Ben Ezgi dedim ya. Sus şimdi. Bak bu yağmurun Ezgisi. Hadi fondip yapalım.” “Peki Ezgi.” Dedim ve ikimiz birlikte bir dikişte içkimizi bitirdik. “Hadi hesabı öde de yağmurun tadını çıkartalım” dedi. “Peki, başımın belası” diyerek hesabı ödedim. O sokağa çıkmıştı bile. Koluma girerek başını omzuma dayamış bir halde bir ezgi tutturmuştu. Daha önce bu ezgiyi duymamıştım. Saatlerce yağmurun altında yürüdük. Adeta sayıklar gibi konuşmaya başladı. “Kendisini odaya kapatmış bir insan… Anlıyorum galiba. Hiçbir biyolojik canlıyla irtibatı yok. Tüm duyularını kaybeder elbette. Aynı zamanda zaman kavramını, entelektüel yeteneklerini. Kısacası insanı insan yapan tüm yetilerini. Bir gün sokağa çıkmaya cesaret eder. İlk önceleri kısmi bir körlük yaşar. Artık kaybettiklerini bulmalıdır. Tüm bu süreçte hafızasını kaybetmiştir. Çünkü hafıza toplumsallık içinde kazanılır. Tutunacak bir biyolojik canlı arar. Devamlı tökezler. Kimliğini, benliğini, geleceğini arar. Başvurduğu adreslerden geri çevrilir. Ama o yine de aramayı sürdürür. Diğer biyolojik canlılar benzerleriyle beraberdir. Toplum ise deyim yerindeyse fassfoot’laşmıştır. Yani her şey ayaküstüdür. Kimse boşuna zaman kaybetmek istemez. Artık zaman nakit olmuştur. Ama her şeyini kaybeden insan için zaman nedir ki? Toplumla bir anlamda antagonist çatışma halindedir. Arayışını her türlü engele rağmen sürdürür. Neden yalnız olsun ki bu dünyada. İyi, kötü, güzel, çirkin, hoş, nahoş bir benzeri bulunacaktır elbet. Özgürlük zorunlulukların çemberinden çıkabilmek değil miydi?”

 

Sonra birden sustu. Daha bir sıkı sarıldı koluma. Bir süre daha yürüdük yağan yağmur altında. Sonra şehrin bilmediğim bir yerinde durduk. El kaldırıp bir taksi durdurdu. “Muhammet. Bazen insan kendisinin bir odaya kapatılmış olduğunu duyumsayabilir. Fakat bu öyle bir duygudur ki gerçek yaşamda hiçte bir odanın içinde yaşıyor gibi bir izlenim bırakmaz. Akıllıdır, soğukkanlıdır, insanların fikir danışacağı birisidir. Hatta o duygusu, hissi olmayan bir yaratıktır. Onun duygusu olmamalıdır. Onun misyonu kalubeladan beri belirlenmiş gibidir. Ama hiç de onların tanımladığı biri değildir. Her gün, her an yitmekte, yıpranmakta, kendi kendisini hırpalamaktadır. Karıncayı bile incitmeyen bu kişi kendisini an be an incitmektedir. Kendisini acımasızca kanırtmaktadır. Çünkü o da bir insandır. İnsan sadece insan. Bir odaya kapatıldığını duyumsayan bu insanın haliyle hiçbir biyolojik canlıyla irtibatı olamaz. Böcekleri saymazsak. Bu ise kişinin tüm duygularını kaybetmesine yol açar. Giderayak gevezeliğim tuttu işte. Sana her şey için teşekkürler” diyerek sarıldı bana. Ve tıpkı geldiği gibi gitti.

 

              İlginç yağmurda dindi birden bire. Yine çok içtim galiba. Terminale doğru yürümeli…

 

 

***

 

              Nihayet otobüsteyim. Yıllar sonra yüksekokulu okuduğum kente doğru yol alıyorum. Amaçsızca bir yolculuk.  İşte bu köydü. “Köyün girişinde inecek var… Valizim yok. Yanımdaki bu çantadan gayrı.” Zifiri karanlıkta ve ayazdan donmuş, tezek kokan yolda ilerliyorum. İşte şu çiti geçince eve varacağım. Kapıyı çalmadan içeriye giriyorum. Gözlüklerim hemen buğulanıyor. Gözlüklerimi çıkartıyorum ve miyoplu gözlerimle hane halkını selamlıyorum. “Merhaba.” Önce şaşırıyorlar beni karşılarında görünce. Seviniyorlar. Kucaklaşıyorlar. Gözlüğümün buğusunu gömleğimin kumaşında siliyorum. Kulaklarım ile burnumun daha fazla hasret çekmemesi için gözlüğümü yeniden takıyorum. Artık daha rahat görebiliyorum. Bu çocukluğumun anneanne ve dede evi tıpkı bıraktığım gibi. Aynı koltuklar. Aynı kapılar. Aynı vitrin. Aynı kanepeler. Ama ben kırlaşmış saçlarımla yıllar önceki aynı ben değilim.

 

 

***

 

              Sahi hiç kimse yok mu? Herkes nereye gitti?