.
Kusmalıyım Yine
Zamanla insan her şeye alışıyor. Yada şöyle söylemeliyim sana. Ben zamanla her şeye alışıyorum. Herhalde “Galiba alışıyorum” demeliyim. Alışkanlıklar ruhuma işliyor. Bedenimi sarıyor. O kadar benimsiyorum ki. Sanki alışkanlıklarımdan sıyrılırsam üşüyeceğim gibi geliyor bana. Tuhaf... Zaten son zamanlarda oldukça tuhaf oldum. Bu belki de beklentilerimin gerçekleşmemesinden dolayıdır. Kim bilir... Evet, çok doğru beklentilerimin hiç birisi gerçekleşmedi. Tuhaf değil mi? Sence de. Halbuki sen biliyorsun o kadar çok çaba ve zaman harcadım ki. Alıştım diyorum ya sana. Sen buna inanma. Hiç bir şeye alışamadım ben. O alışkanlıklarımdan bahsettiğim ve terk etmenin bana ne kadar da zor geldiğini söylediğim cümlemi ciddiye alma. Alışamıyor insan. Alışamıyorum hiç bir şeye. İşte asıl bu tuhaf değil. Bilirsin sen beni. Ben de seni biliyorum ya. Korkuttum seni çoğunlukla. Korkmanı istemedim halbuki. Neden bu kadar zor ki hayat. Yani benim hayatım neden bu kadar zor. Bu soruya cevabım çok. Ama net bir sonuç yok. Sen, ama sen başkasın. Hep başkaydın zaten. Kime diyorum ki ben. Sen başka havalardasın yine. Yine başka alemlerdesin. Dalmışsın yine o gaib düşüncelere, gaib eylemlere. Bir yudum daha almalıyım bardaktan. Bir lokma daha kopartmalıyım ekmekten. Bir kaşık daha almalıyım çorbadan. Sonra. Sonra kusmalıyım yine...