Muhammet Demir

​

 

             

              İhtiyar adam onca yılın yorgunluğuyla kulübenin sobasının kovasına kömür koyup üzerine odunları teker teker dizip ortasına çıra koyarak yaktı. Bir süre sonra kulübenin içini gürül gürül bir ses kapladı. Odunların yanarken çıkarttığı çıtlama sesleri yayıldı kulübenin içinde. Sobanın deliğinden çıkan ışık kulübeyi aydınlattı. Adam her zamanki gibi kanepesine oturdu. Bu görüntüyü seyretmeye koyuldu. Her zaman olduğu gibi geçmiş anılarını seyre daldı. Yıllar nede çabuk geçmişti. Halbuki her şey daha dün gibiydi. Tek tek tüm dostları gitmişti. Eşi de bir süre önce terk etmiş, göçmüştü öteye, cennete. Sanki bir ses duyar gibi oluyordu bir süreden beri. Eşiyle dillerine pelesenk olmuş bir türkünün melodisiydi kulağına çalınan. Dudakları kıpırdamaya başladı.

 

Altın Yüzüğüm Kırıldı (Hey)
Suya Düştü Su Duruldu (Hey)
Dediler Yarin Geliyor
İnce Bellerim Kırıldı

 Tel Tel Tellerine
 Kurban Olam Dillerine Vay

 

              Yıllar önce bu jeodezik kulübeyi yapmışlardı eşi ve çocuklarıyla birlikte. Bu vadinin gözbebeği olmuştu bu kulübe. Nazardan sakınmak için boncuk mavisi bir renkle boyamışlardı kulübeyi çepeçevre saran ahşap çatısını. Eşi ile son günlerini bu kulübede geçirmişti. Burada veda etmişti ona. Burada bu kanepede, bu sobanın karşısında. Uzun bir kış günü şafağında. En son bu türküyü mırıldanmışlardı onunla. Sonra eşinin koyu kahverengi gözlerinden bir damla yaş süzülmüş, eşinin onunla birlikte yüreği son bir defa atmıştı...

 

              Eşi öldükten sonra bu kulübeye yerleşmişti ihtiyar adam. Eşinin ona son bir armağanıydı adeta bu kulübe.            

             

              Sobanın üzerindeki güğümde her zaman su olurdu. Yanan sobanın ısısıyla su kaynamıştı. Çaydanlığın alt demliğine bu sudan doldurdu üst demliğe çay koyup hafif bir su gezdirdi üstünde. Sonra mutfak dolabından tavayı çıkarttı. İçine 2 kaşık tereyağı koydu. Dolaptan 1 kase didiklenmiş çeçil peynir çıkarttı. Üzerine bir kaşık kadar un ekledi. Çeçil peyniri ve unu karıştırdı. Üzerine su ekledi tekrar karıştırdı. İki kaşık tereyağı koyduğu tavayı sobanın üzerine yerleştirdi. Sobanın fırın tepsine bir kaç dilim ekmek koydu. Demliğin altındaki kaynamış sudan demliğin üzerine suyu aktardı. Alt demliğe tekrar güğümden su koydu. Bu arada tavadaki tereyağında kızarmış, kulübenin içini tereyağı kokusu sarmıştı. Tavadaki kızarmış yağı içinde az bir yağ kalacak şekilde hemen bir tabağa boşalttı. Tavaya çanaktaki karışımı döktü, tekrar sobanın üzerine koydu. Fırındaki tepsiden kızarmış ekmekleri aldı. Sofraya koydu. Bu arada tavadaki peynir yavaş yavaş erimeye başladı. Tamamen eriyince sobanın üzerinden alıp tabağa boşalttı. Bu arada çay da demlenmişti. Güğümün boşalan suyunu tekrar doldurup, demlenen çaydan bir bardak doldurup sofranın başına oturdu. Yine o türkünün melodisini duyumsamaya başladı. Dudakları kıpırdamaya başladı. Melodi eşliğinde yemeğini yemeye başladı.

 

Atımın Da Nalı Yoktur (Hey)
Üzerinde Çulu Yoktur (Hey)
Gölbaşın Da Yolu Yoktur
Git Gelemem Emmim Kızı

 Tel Tel Tellerine
 Kurban Olam Dillerine Vay
  

 

              Ama daha fazla devam edemedi peynir eritmesini yemeye. Boğazında düğümleniyordu adeta lokmalar. Öylece bıraktı. Çay bardağını bir dikişte bitirdi. Sofrayı topladı. Etrafı temizledi. Çay bardağını alıp sobanın başına çaydanlığa yöneldi. Bir demli çay daha doldurdu bardağına. Sonra kitaplığa yöneldi. Bir kutuyu aldı raftan.

 

              Elinde çay bardağı ve kutu ile birlikte kanepeye, sobanın karşısına yerleşti yine. Kutuyu açtı içinde bir tomar kağıt vardı. Teker teker okumaya başladı kağıttakileri. Her okuduğu sayfayı tekrar kutuya koyuyordu. Son kağıdı da kutuya koyup kutuyu kapattı. Sonra sobanın aydınlattığı duvardaki gölgelere anılarına daldı yeniden. Birer birer vedalaştı sobanın aydınlattığı duvarda suretini seyrettiği dostlarıyla. Işıklar içinde bir  süre önce kaybettiği eşinin suretini gördü. O kadar canlıydı ki eşi. Üzerinde kara ve kızıl renkli bir elbise vardı. İlk tanıştıkları günkü gibiydi. Sessizce gelip yanına oturdu. Başını ihtiyar adamın omzuna yasladı. Adam bir süre önce bıraktığı kutuyu tekrar eline aldı. Yine o sevdikleri türküyü söylemeye başladılar. Titrek sesi kulübenin içinde yankılandı; 

Altınlarım Nal Edeyim (Hey)
Al Hırkamı Çul Edeyim (Hey)
Gölbaşını Yol Edeyim
Ben Gelemem Emim Kızı 

 Tel Tel Tellerine
 Kurban Olam Dillerine Vay

 

              Sonra ela göz pınarlarından bir damla yaş süzüldü elinde tuttuğu kutunun üzerine damladı. Yüreği son kez attı... Eşinin ışığına karıştı ışığı. Son bir kez baktı kanepedeki kendi suretine eşiyle birlikte. Elindeki kutuyu öylesine sıkı sıkı tutuyordu ki. Nihayet ihtiyar adamın yürek sızısı dinmiş, ruhu huzura kavuşmuştu.