BİR KADIN VE BİR ERKEK TARTIŞIYOR

VAR OLMAK

HAFİFLİK Mİ?

AĞIRLIK MI?

ZORUNLU BİR AÇIKLAMA

Aşağıda okuyacağınız metin her şeyden önce sanal bir kurgu. Bu sanal kurgu bir kadın ile bir erkeğin onlarca yıla yayılan var olma paradoksuna dair diyaloglarını aktarmaktadır. Varoluş ekseninde düğümlenmektedir diyaloglar. Burada yazar olarak bilinçli bir tercih yaptım. Evrene bakışımız yatay bir bağlama sahip diyorum. Yatay bir genişleme. Yani sonsuzluk, sonsuza doğru bir hareket. Her şeyin bir noktanın kendisini patlamasıyla oluştuğu tezine bağlı olarak sürekli genişleyen bir evrenden bahis olunuyor. Ama ben bunu kabul etmekle beraber işin başka bir boyutundayım. Sonsuza doğru ilerleyen bir derinlik. İngilizcede “Deep” deniyor. Biz “Dipsiz” diye çeviriyoruz. Yanlış anlaşılmasın “dip” demiyorum “dipsiz” Bu ise dip’ten çok farklı bir şey. Dip nihayetinde sonu olan bir kavram, ama dipsiz dediğimiz şeyin bir sonu yok. Tıpkı derinlik gibi. Bizim dilimizde “D” harfi ile başlayan sözcüklerde bu izlek takip edilebilir. Kadın ve erkeğin diyaloglarının öncelin de bu ilk nokta var. Sanki sonsuza doğru bir açılma, birbirinden uzaklaşma var gibi görülse de aslında dipsiz bir kuyu var bu ilişki/ ilişkisizlikte, ya da daha doğrusu iletişim/iletişimsizlikte. Hep bir paradoks. Hep bir kendini konumlandırma, sorgulama. Tüm metne isim olarak koyduğum var olmak ve bu bağlamda hafiflik ve ağırlık paradoksu bu. Bu metinlerde dipsiz. Böyle okumak gerekiyor. Hep ham metinler yazdım, yazıyorum. Bu metin de ham bir metin. Kulağımıza / kulağınıza kar suyu kaçıracak bir şeyler var bu metinde. İyi okumalar.

KASABA’DA

Günler sonra “Geç Gelen Mektup’un sahibi kadın ile randevulaşıp buluşmaya karar verdi. Ama tüm girişimleri olumsuzdu. Sonra bıraktı buluşmayı. Aradan yıllar geçti. Arkadaşının daveti üzerine Ege’de bir sahil kasabasına gitti. Arkadaşı küçük bir içkili lokanta açmıştı. Balık, rakı vb. Tam arkadaşının istediği gibi bir mekandı. İlk birkaç gün aylak aylak arkadaşına takılarak geçti. Bir gün akşam üzeri bir kadın girdi içeri. Rakı ve balık istedi. Ses ona tanıdık geldi birden. Uzaktan baktığında oydu işte. Geç gelen mektubun sahibi. Heyecanlandı adam. Ama cesaretini toplayıp masaya yaklaştı. “Merhaba” dedi. “Seninle burada karşılaşmak, bir mucize olmalı” Kadın’da oturduğu sandalyeden kalktı. Sarıldılar, tekrar tekrar. Adamın arkadaşı’da şaşırmıştı bu olanlara. Tebrik etti ikisini de. Masayı donatmaya başladı. Rakı, balık ve envayi çeşitten mezeler.

“A. saçların beyazlamış” dedi kadın.

“Evet saçlarım epey beyazladı. Ama olsun” dedi adam.

“Gerçi bu çok normal, benimde biraz beyazladı, kadınlar boya ile kapatabiliyor. Gerçi ben kınalayınca açıklı koyulu beğeniyorum, özel yapılmış gibi duruyor”

Adam patavatsızca “Yaşlı kadınlar gibi kına mı koyuyorsun saçına?” dedi.

Kadın, “Ne o yaşlı değil miyim ben” dedi.

Adam, “Çok ak var mı saçında” dedi.

Kadın, “Eh hatırı sayılır ağartıcı kullandım” dedi.

Adam, “Her yaşın bir güzelliği vardır, her yaş güzeldir, göz yaşı bile” dedi.

Arkadaşı adama, "Ben sizi baş başa bırakayım" diyerek dükkandan çıktı. Adamın arkadaşı dükkandan çıktıktan sonra kısa bir sessizlik oldu. Sonra karşılıklı olarak kahkaha attılar.

Buna çok sevinmişlerdi. Yıllardır bekledikleri o baş başa kalıp kavga etme fırsatı gelmişti nihayet. İngilizlerin deyimiyle ‘Açıklık açtığı yarayı iyileştiren kılıç’ değimliydi zaten.

Adam sakilik görevini yerine getirerek önce kadının bardağına sonra da kendi bardağına yeteri kadar rakı doldurdu.

Kadın adama, “Sen ‘Var Olmanın Dayanılmaz Hafifliği’ni okudun mu?” diye sordu rakı kadehinden bir yudum alıp arkasından buzlu su dolu bardağından yudumlayarak.

“Evet, okudum” dedi adam. “Milan Kundera” Sek içiyordu adam rakısını bir yudum aldı ve kekremsi tadı uzaklaştırmak için tabağındaki balığa daldırdı çatalını.

“Ben de yeni okumaya başladım” dedi kadın. “Okuma grubunda okuyoruz.” Ardından kısa bir “Of” çekti.

“Neden of” dedin dedi adam. Ağzındaki kekremsi tat gitmemişti bir yudum su içti.

“Kitap güzelmiş ondan” dedi kadın. İstemsiz şekilde beyaz peynire daldırdı çatalını küçük bir dilim aldı.

“Absürt bir hikaye” dedi adam. “Absürt” bu sözcük her usuna girdikçe keyiflenirdi.

“Giderek ağırlaştırılmış. Bitsin bakalım” dedi kadın.

“En son atölye konunuz kent ile ilgiliydi sanırım” dedi adam kendinden emin olarak.

“Konu belirlemiyoruz” dedi kadın. “Özgün kısa öyküler yazarak üzerinde tartışıyoruz. Örnek olsun ‘Bir kereden bir şey olmaz. Dünyaya gelişimiz anlamsızdır o zaman’ gibi” dedi. Kadehine uzandı. Adam da kadehine uzandı. Kadehlerini tokuşturdular.

Adam sek içtiği rakısından bir yudum alıp o kekremsi tat ile hafif suratını ekşitir halde “Öyle mi düşünüyorsun” dedi ve suya davranıp bir yudum aldı. Suratındaki ekşime gitti.

Kadın “O zaman yaşama çabamız yaşama tutunma isteğimiz niye bu kadar baskın” diye sordu sigarasına uzanmış ve içine bir nefes çekmişti. Dumanını savurduktan sonra “Zıtlık, belki de ağırlık aynı zamanda hafifliktir. Böyle açıklamaya çalışmış” dedi.

Adam “Büyük hayal kırıklıkları yaşamış bir kuşağın temsilcileri” dedi. Kadının cümlesini tamamlarcasına.

Sigarasını kül tablasına koyan kadın “Hiç olmamış saymak bundan belki de. Ancak güçlü bir kuşak” dedi.

Adam, “Öyle bir düşünce oluşturarak tutunmaya çalışmışlar. Tutunmak / tutunamamak. Dönem içinde çok işlenmiş” Bir kez daha üstüne basa basa yineledi adam “Tutunmak / tutunamamak” Biraz öne doğru eğilerek “Büyük anlatılardan kaçış. Bireye aşırı vurgu. Elbette ki Öyle. Çöküş yılları. Tarihin sonu son insan onlar. Bu içinde devindiğimiz çağa ‘yeni ortaçağ’ deniyor” dedi ve tekrar geriye doğru çekildi. Kadehini eline aldı. Bir yudum daha aldı. Aynı kekremsi tat. Sonra peynirden bir çatal aldı.

Kadın rakısından bir yudum daha alarak, “Kayıp kültürler. Üst kültürden bahsediyorsun. Düşündürür beni” dedi. Bir yudum su ve ardından sigarasından bir nefes çekti. Dumanını halka yapacak şekilde havaya bıraktı.

Adam bu sefer çatalıyla bir parça Rus salatasından alıp ağzına attı ve “Marx ‘katı olan her şey buharlaşıyor’ diyor. Öncesinde 1789 ve kendi çağında 1848, 1871 ve ölümünden sonra 1917 vb. devrimleri için doğru. Ama 1991’de duvar yıkıldıktan sonra ‘buharlaşan her şey tekrar katılaşmaya’ başladı. Halk kültürü vb. zaten dünya öyle bir hal aldı ki…” Adam daha cümlesini tamamlamamıştı.

Kadın “O halde ağırlaşıyor” dedi ve sigarasından bir nefes daha çekti.

Adam heyecanla “Bunların hepsi yok oldu, öldü. Evet ‘ağırlaşıyor’ dediğin gibi. Umut var mı peki?” dedi.

Kadın rakı bardağını eline alıp tokuşturmak için adama doğru uzattı ve “Ben köy öyküleri yazmaya devam edeceğim. Dallarında kirazları olan” dedi.

Adam’da rakı bardağını eline aldı ve tokuşturmak için uzattı gülerek “Olabilir bu da başka bir direniş. Savaş değil, sadece direniş” dedi. Savaş ve direniş kelimelerini vurgulayarak sertçe söylemişti. Kadehlerin sesi havada çınladı.

Kadın rakısından bir yudum alıp “Sümüklüböceğin yolundan uzarım belki de” dedi.

Adam da rakısından bir yudum aldı, “Her direniş yenilgiye mahkumdur unutma” dedi. Rakısının kekremsi tadının ekşittiği yüz ifadesiyle.

Kadın adamın bu ekşi yüz ifadesinden için için hoşnut bir ifadeyle, “Pekala her yenilgi koynunda bir direniş büyütmez mi?” dedi.

Adam o kekremsi tattan kurtulmak için suya ve mezeye dalmış halde, “O kadar büyük bir kaos var ki.” dedi. Kadının yüzüne muzipçe gülümseyerek “Senin direnişinin farkına bile varamayız” dedi ve güldü.

Kadın sigarasından bir nefes daha çekerek, “Asıl olan mutlu olmayı başarmak mı?” dedi ve sigarasının dumanını havaya savurdu.

Adam yanlışlıkla acı sostan alıp ağzına attı. Bir süreden beri acı onun terlemesine neden oluyordu, hatta lafı ve iması bile, elini peçeteye uzatmış ve alnını silerken. “Bu ‘mutlu olmak’ fikrini düşünmeye başladığında hayır asla mutlu olmayı başaramazsın. Mutlu olmak düşünmemekle, farkına varma bilincine sahip olmamakla, alakalı bir şeydir. İnsan mutlu olamayan bir ‘hayvan’dır” dedi. Hala alnını siliyordu. “Düşünme yeteneği insana ait olduğu için, tabiki küçük harflerle ‘insan’ ile büyük harflerle ‘İNSAN’ ayrımını yapmak gerek” nihayet terden kurtulmuştu. Gülümsedi.

Kadın rakısından bir yudum aldı. Bardak boşalmıştı. “O halde en iyisi mutlu olmamak mı?” dedi.

Adam kadının boşalan bardağına yeteri kadar rakı koyup kadına uzattı. “Evrende ‘Dinamik temelli’ bir hayat var. Ama sadece biz insanlar ‘Statik temelli’ bir hayat yaşıyoruz. Sorun buradan kaynaklanıyor. Biz her şeyi insan merkezli ele alıyoruz. Sonlu bir yaşamımız var ama sonsuzmuş gibi yapıyoruz. Anlık mutluluklar, anlık heyecanlar, anlık hüzünler, hayal kırıklıkları. Her şey ‘AN’a sıkışmış biçimde var oluyor. Dün yok, yarın da yok. Sadece an var. Bu biçimde yaşamak ise bizim gibi ‘bilinçli birey’ ler için ‘yürek sızısı’ benim sıklıkla yazdığım bir söz bunu ifade ediyor. Soyut bir kavram ‘mutluluk’ ya da ‘mutsuzluk’. Nazım Hikmet soruyor galiba Abidin Dino'ya ‘Mutluluğun resmini çizmek’ ile ilgili.” Adam susamış gibi bir yudum daha aldı rakısından. Bardağı boşalmıştı. Suya ve mezeye davrandı.

Sigarasından bir nefes daha aldı kadın “Anladım. Çizilmiyormuş onu öğrendik” dedi.

Boşalan rakı bardağına yeteri kadar rakı koymaya davrandı adam bu arada kadına “Öyle mi?” diye soru sordu

Kadın şaşkınlıkla “Değil mi?” dedi.

Adam “Tüm soyut kavramlar gibi, adı üstünde ‘soyut’ “dedi. Kadını kızdırmak istiyordu.

Kadın hiç üstüne alınmadan “Ne demek ‘soyut’ sahi” dedi. Şaşkın şekilde ve sonra kahkahayı bastı. Kadehini haldırdı zafer heyecanıyla. Ve devamında “Tüm bu söylediklerin bu günün toplumuna uyuyor. Neden anlamakta zorlanıyoruz?” ki dedi.

Adam da kalkan bu kadehe karşılık olarak kendi kadehini kaldırdı ve “Evet güzel bir soru. Sana ifade etmiştim anımsarsan. Biz içinde devindiğimiz doğaya yabancılaştığımız için. Sen bir kaç gün önce ‘bahçemde daha mutlu oluyorum’ demiştin, ‘çoğaldıkça, azalıyorum’ diye sitem ediyorsun. Gün yirmi dört saat ve sana yetmiyor. Hiçbirimize yetmiyor. Hep bir kaygı hali ile yaşadığımızı sanıyoruz ama yaşamıyoruz. Dünya topluca toplumsal bir depresyon yaşıyor. Çok büyük nüfus hareketleri var, atalarının binlerce yıldır yaşadığı yerlerden canını kurtarma çabası vesaire” ve kadehler tokuştu havada.

Kadın bir yudum aldı rakısından ve üstüne bir yudum su içtikten sonra “Çok iddialı bir çaba” dedi. Konuyu anladığını ifade etmek için.

Adam kadehinden bir yudum aldı. Artık o kekremsi tat kalmamıştı. Mezeden bir çatal alıp ağzına attı. “Sen bir öykünde yazmıştın. Suriyeli bir kadını anlatmıştın” dedi.

Kadın ”Evet” dedi adamı tasdik ederek.

Adam kadına tavanda yanan ampulü işaret ederek “Viktor Hugo bu tür durumlar için ‘bu kör bu ışığa nasıl dayanabilir?’ diye soruyor. 1791 Devrimi isimli kitabında. Viktor Hugo'nun tüm o ‘İnsanlık komedyası’ edebiyatı bu temel üzerine oturuyor. İnsanlığa karşı işlenen büyük bir alçaklık vardır. Ve bunu sınırlı ömründe anlatmalıdır. Yani ruhunu kurtarmak isteği” dedi.

Kadın rakı bardağını adama karşı uzattı “Var olma çabası” dedi.

Adam da rakı bardağını kaldırdı ve “Tam da öyle” dedi ve kadehler tokuştu yeniden.

Kadın sorusuna cevap almış olmanın memnunluğu içinde suyunu yudumladı ve “Bundan mıdır diyorsun” dedi.

Adam bu defa rakısından peş peşe iki yudum aldı. Su bardağına uzandı bir yudum çekti içine “Aydınlanma Felsefesi'nin evrensel ilkeleri hala canlıdır o günlerde. Bu günkü gibi değil” dedi ve turşudan bir dilim attı ağzına.

Yeni bir sigara yakmak için pakete davrandı kadın bu çaba içinde “Bu geriye atılımı kutlayamıyoruz. Peki. Neden?” diye sordu kadın.

“Sorun şu ki “ dedi adam kadının gözünün içine bakıyordu o anda “Aydınlanma Felsefesi’nin temel ilkelerini ‘Toplumcu Kurtuluş’ idealiyle harmanlamalıyız. Yani Aydınlanma Felsefesi’nin nicedir üzerindeki ölü toprağını sıyırmak düşüyor bizlere.” Sandalyesinden biraz öne eğilip, “Ama diyeceksin ki biz kimiz?” dedi ve bir kahkaha attı.

Kadın nihayet sigarasını yaktı ve ilk nefesini içine çekti, “Fakat geriye dönüş öz arama olasılığını doğurmaz mı?” dedi. Sonra dumanı savurdu adama doğru. Adamın bundan hoşlanmadığını bilerek yapmıştı. Tokat gibi.

Adam, kadının adeta bu duman tokadı ile sersemlemiş bir tavırla “Doğru biz kimiz!” dedi mahcup biçimde.

Bir bakıma Pirus Zaferi kazanan kadın “Bunun yanıtı bende yok en azından” dedi. Kazandığı zaferin geçici olduğunun ayırtına vararak söylemişti. Ve bir nefes daha çekti sigarasından. Bu sefer havaya savurdu dumanını.

Adam rakısından bir yudum almak için kadehine davranmış halde, “Yakup Kadri'nin, Yaban'ını bilirsin” dedi. Bardak elinde oyalanıyordu.

Kadın bu yeni sorunun arkasından ne geleceğini merak eden bir ses tonuyla “Bilirim” dedi.

Adam elindeki rakı kadehinden bir yudum alarak, “O tüm yeteneklerine karşın sığındığı köyde yaban'dır. Sonra kaçarak kurtulur o köyden. Kendini kurtarmıştır ama o köy hala yaban kalmıştır.” Bu sözleri sarf ederken su bardağına uzanmıştı. Sözcükleri bitince bir yudum aldı bardaktan.

Kadının yüzündeki ifade daha da meraklı bir hal almıştı. Bu durumda sigarasından bir nefes daha aldı, “Evet. Tabi ya. Yaban da yabandır köylüye değil mi?” dedi. Sigaranın dumanını içinden havaya bıraktı.

Adam mezeden bir çatal daha alarak, “Halbuki kendi vücudunu bu halk için seve seve feda etmemiş midir? Boşuna mı feda etmiş kendini? Elbette ikisi de birbirine ‘yaban’ ama ölçüsü nedir?” dedi. Kadının yüzüne bakıyordu tüm bu süre boyunca.

Kadın rakı bardağına uzanır halde, “Bunun ölçüsü SOYUT’tur bence” dedi.

Adam sakalını sıvazlayarak arkasına yaslandı, "Bilirsin Rusya’da bir örgüt var çarlık zamanında ‘Narodnaya Volya’ ilkeleri ‘halk için, halka rağmen, halk adına’ Osmanlı cumhuriyetinin devamı olarak Kemalist cumhuriyeti kuran kadrolarda bir bakıma bunu yapıyor. İyi ki de yapıyor. Yoksa bir maydanoz olmazdı bu halktan. Ama halk ne düşünüyor, ne yer, ne içer, ne dinler, idealleri nedir?” dedi. Maksadı haklı aşağılamak değildi. O kimdi ki halkı aşağılayacak.

Kadın adama doğru eğilerek, “Ben cumhuriyeti halkın yukarda tanımladığın gibi algılamadığını ve reddettiğini düşünüyorum” dedi.

Adam da kadına doğru eğilerek, “Halk mı? halk neyin farkında ki? Peki sana bir soru?” dedi.

Kadın tekrar eskisi gibi masadan geri çekildi ve sigarasından bir nefes daha aldı. Dumanını keyifle savurdu havaya, “Çalışmadım bu konuya” dedi ve güldü. “Peki sor bakalım” dedi.

Adam da kadın gibi kendisini eski konumuna getirerek rakısından bir yudum aldı. Ardından bir yudum su sonra, “Sen öğretmensin, senin gibi binlerce öğretmen var, sizlerin suçu yok mu? Siz neden anlatamadınız ‘halk’a cumhuriyetin erdemlerini. Kim izin vermedi. Peki birilerinin iznine gerek var mıydı?” sonra mezeden bir çatal alıp ağzına attı. “Yok” dedi. “Yok, sorumu geri aldım.” Elini ensesine atıp kahkaha attı.

Kadın da rakısından bir yudum aldı. Çatalını adamın acıya duyarlılığını bile bile en acı biberden alıp ağzına attı. “Peki çoğalmak istiyorum. Ortaklarım çok ve buna kuşkum da yok. Bunu ben yapamadım. Peki sen nerdeydin? Siz neredeydiniz?” diye sordu. Bir biber daha attı ağzına sonra bir yudum rakı daha.

Adam yine terlemeye başlamıştı, peçeteye uzandı ve bir tomar aldı, “Evet haklısın. Ben kavgadan kaçtım” dedi. İstemsiz şekilde gülümsedi. “Hala da kavgadan kaçıyorum.” Hala alnında ter boncukları vardı.

Kadın bir peçete daha uzattı adama, “Bu konuda bireysel duruşlarımız elbette önemli. Yabanlaştık hepsi bu” dedi. İntikamını almış olmanın coşkusuyla. Sigarasından bir nefes daha çekip havaya savurdu.

Adam nihayet terden kurtulmuştu, “Şöyle bir şey var” dedi. Tekrar eski neşe vardı sesinde.

Kadın anlamadım der gibi dudağını büzdü ”?”

Adam çatalına peynirden bir parça alarak, “Bilirsin İncil’de ‘Önce söz’ vardı diyor ‘tanrı’, ya da ‘kelam’. Binlerce yıl sözlü yani kafiyeli şekilde aktarılmış düşünceler insanlara. Yazı çok sınırlı bir alanda din adamı veya yönetici sınıflara ait olmuş. Sonra yakın yüzyıllarda yazın roman vb. şekilde topluma yayılmış ve yakın günümüze kadar okuma ve yazma genelleşmiş, avama ait bir şey olarak kalmış. Modern zamanda ise tekrar söz ve onun yeni biçimi görsel medya yaygınlaşmaya başladı. Bu durumda basılı metinleri okumak yeni kuşaklara zül olmaya başladı. Ki görsel medya ise egemenlere ait. O nasıl isterse o yönde maniple ediyor. Eskisi gibi rahatça ulaşamıyoruz o ‘halk’ denen kitleye. Kendimizi kandırmayalım artık okur/yazarlık bitti. Şimdi dinleyen/gören bir nesil var. Zaten ‘medya okur yazarlığı’ diye bir kavram ortaya atılmaya başladı.” Bir süredir çatalında tuttuğu peyniri ağzına attı. Çiğnerken kadına gülümsüyordu.

Kadın rakı bardağını dostça kaldırıp, “Bak bu konuda da yabanız” dedi.

Adam da bu dost davete uyarak bardağını kaldırdı “Evet, ama öğreneceğiz” dedi. Kadehler havada tokuştu. Hoş bir çınlama yankılandı havada.

Kadın su bardağından bir yudum alarak, “Sorunun yanıtını kendileri bulmaya başlasınlar, bize bulaşmasınlar” dedi. “Ben, bu süreci okuyamıyorum.” Dedi kahkaha ile.

Adam bardağındaki tüm rakıyı içti ve su bardağındaki suyu boşalttı, “L.Althusser ‘İdeoloji ve Devletin İdeolojik Aygıtları’nı şimdilerde daha iyi anlamaya başladım” dedi. Çatalıyla bir parça peynir daha attı ağzına. “Ama bak şimdi başka bir şey daha var. Şimdi aydınlanma felsefesinden bahsetmiştik. H. Haine diye bir şair diyor ki ‘biz cenneti kuşlara ve meleklere’ bıraktık. Yani cennet yerine cehennemde yanmayı peşinen kabul ediyor. Bir savaş var. Kimle. Din ile. Her din bir ret ile başlıyor geninde bu var ve devrimcidir. Sonra bir din oluşuyor, aydınlanma dini. 1789 da Fransız devrimi ile iktidarı ele geçiriyorlar. 1791 de sona eriyor. Bu yeni din tüm diğer dinleri inanç seviyesine indirgiyor. Laiklik dediğimiz bu yani aydınlanma dini. Ama bu devrim iki kez yeniliyor. Napolyon Bonapart (milliyetçilik) ve Bismark (Ulusçuluk), bugünkü gericiliğin nedeni bu ikisi. Marks-Engels sosyolojisinde altyapı ve üstyapı teorileri var. Altyapı ekonomi bildiğin gibi. Ama aydınlanma felsefesini eksikli algılamadan dolayı üst yapı unsurları eksik tanımlanıyor din bir form olarak var ama aksine üstyapının tamamı din. ‘Din’ yani aydınlanma dini, yani ‘laiklik’ dediğimiz şey. Bizim anlayamadığımız ve elimizde tuttuğumuz ve sallandırdığımız yanlış bayrak bu imiş.Biz hala milliyetçilik, ulusçuluk yapıyoruz Marksizm adına yapıyoruz üstelik. Hatamız bu. Türkiye, Türkiye hakları, Türkiye işçi sınıfı vb.” Bardağına rakı doldururken kadının gözünün içine bakarak gülümsedi. “Geldiğim nokta bu. İnzivam bu anlamda güzel geçti. Bunları bir manifesto haline getirmek kalıyor. Bu da kendi naçizane görevim. İstersen daha önceki teklifim geçerli” dedi.

Kadın sigarasından bir nefes daha aldı. Adamın gözünün içine batı. “Belki de…” dedi. Dumanı boşluğa bıraktı yeniden bir nefes daha çekti içine tekrar bıraktı. Sigarasını kül tablasına bastı.

Adam rakısından bir yudum aldı, “Bir öykümde dediğim gibi; ‘evet belki de yeniden başlıyor hayat’ Çok konuştum yine” dedi. Bir yudum su aldı ağzına. Kekremsi gelmişti rakı yine.

Rakısından bir yudum alan kadın “Olsun” dedi. Sonra bir yudum su aldı ağzına “Zararı yok bilakis” dedi. Pakete uzandı.

Adam yeter der gibi baktı kadına sonra, “Ha bu arada Rosa Lüksemburg ‘vardım varım var olacağım’ diyor. ‘Var olmanın dayanılmaz ağırlığı’ bu olsa gerek” diyerek Milan Kundera’ya tersinden cevap verip havayı dağıtmak istercesine söze girdi. Gülümsedi kadına. “Ağır / hafif, neye göre ağır ve neye göre hafif. Öyle değil mi? ölçek ne” diye sordu.

Kadın sigara paketini adama doğru iterek, “Rosa’yı seviyorum ben” dedi. “Sana ‘aşk ve acı’dan bahsettim mi?” diye sordu adama.

Adam “Hayır” dedi. “Bahsetmemiştin”

Kadın “Frida” dedi.

Adam “Frida Kahlo” dedi.

Kadın rakısındaki son yudumu attı ağzına “Kahlo nun hayatını anlatan bir kitap. Müthiş bir yaşamöyküsü. Evet” dedi. Su aldı ağzına. Nedense kekremsi gelmişti bu son yudum.

Adam kadına “Bir kadeh daha ister misin?” diye sordu. Kadın evet anlamında gözünün içine baktı. Adam yeni bir kadeh doldururken ”Okumadım” dedi.

Kadın yeni doldurulan kadehini alıp içine dilediğince su katmaya başladı, “Çok severek okudum. Hayranlıkla… Acıyarak… Kızarak… Kıskanarak… Üzülerek… Olmaz böyle bir yaşam! Tanıyordum, biraz biliyordum. Ama… Canım daraldığında ‘Frida’ aklıma geliyor. O kadar yani. Rosa… Emma… Frida… Sayıları artıyor.” Sonra kadehini kaldırdı. “İçelim” dedi “İçelim ve güzelleşelim”

Adam itirazsız kadehini kaldırdı ve tokuşturdu, “Kadın olmak başlı başına hayata yenik başlamak değil mi?” dedi. Su şişesine uzandı bardağına su doldurup yudumladı.

Kadın mezeye çatalını batırarak “Belki de. Ben bunu çok az hissettim” dedi. “Belki de şanslıydım demem gerekli” ağzına attı mezeyi çiğnemeye başladı.

Adam Rus salatasından bir çatal alarak “Orhan Veli miydi, ‘kadınları severim, işçi kadınları daha çok severim’ diyordu. Bu adını andığın kadınlar bir de komünist” dedi.

Kadın, “Evet” dedi. Gözü sigara paketindeydi.

Adam kadının sigara paketine kayan gözünü fark etti ve gülümsedi. “Ama hala azlar, azsınız... Yine çokluk azlık paradoksu” dedi sigara paketini kadına uzattı.

Kadın mahçuplandı ama sigara paketine hayır diyemedi içinden bir dal çekti, hemen yaktı ilk nefeste rahatlamıştı, “Çünkü her şeyden önce ben kadınlığımı kullanmayı çok beceremedim” dedi.

Adam “Feminizme ve tarafgirliğe düşmeden anlatabilirsin öykü, makale ve romanlarında olmaz mı? Bizden sosyalistlerden ‘Behice Boran’ var. ‘Önce sosyalistim, sonra kadınım’ diyor. Hakkında pek inceleme ve taraftarı, fan'ı olmayan biri” dedi.

Kadın sigarasından bir nefes daha çekti dumanını havaya saldı, “Bilirim az. Katılıyorum. Zoru zor tabi dengede durabilmek. Hele bu kadar ayrışım. Hele hemcinslerim. Vay de vay” diyip bir kahkaha attı.

Adam kadının keyfinin yerine gelmesine sevinmişti. Kadehinden bir yudum daha aldı, “Bolşevik parti'den A. Kollontay ‘bir çok hayat yaşadım’ diyor. Kadın olmak bir çok hayat yaşamak gibi bir şey olmalı. Algım yanlış ise düzelt” dedi. Bardağa uzandı bir yudum su aldı.

Kadın rakı bardağına düşünceli düşünceli olarak bakıp bir yudum aldı, “Ben ‘Bir çok hayat yaşadım mı?’ Evet… Hayır… Değil… Roller çok. Erkek gibi değil” dedi. Su içmeyi unuttuğunun farkına vardı. Bardağa uzanıp bir yudum su içti.

Adam kadını anlamadığını belirtir bir tavırla “Algım doğru mu? demek istedin” dedi.

Kadın yarı onaylar şekilde “Eh kabaca” dedi.

Adam sorusunun cevabını almış olmanın ferahlığıyla “İyi o zaman doğru yoldayım o halde” dedi.

Kadın “Adam / Baba vb. rolü var erkeğin. Bunun dışında klasik erkek” dedi.

Adam açıkçası kadının söylediklerini ve imasını anlamamıştı, “Okuduğumda bir şey dikkatimi çekmişti. Paul Lafargue ‘Tembellik hakkı’nın yazarı hatırlarsan. Karl Marx'ın kızı ile evlenmek istediğini Marks'a söylüyor. O koskoca Marx delikanlıya ‘kızımı nasıl geçindireceksin’ diye soruyor. Yani bu kadar yalın hayat denen şeyin kendisi. Dumura uğramıştım. Her şeyi büyütmemek gerek gözümüzde.” Mezeden bir çatal daha alıp çiğnemeye başladı. Kadına gülümsedi. “O kadın Frida, şu kadın Rosa, diğeri Emma, bir diğeri Elenor, başkası da Behice. Sen ise sensin” dedi. Tekrar kadının gözünün içine baktı ve gülümsedi.

Kadın sigarasından bir nefes daha alarak kül tablasında söndürdü “Elbette yaşıtlarımdan farklı yanlarımı belirlemek de bir kadın TARZI olabilir pekala” dedi. Dumanını savurarak.

Adam kadehini kadına doğru kaldırarak “Evet güzel bir başlangıç olur. ‘İnsani olan hiç bir şey bana yabancı değildir diyor’ K.Marx, senin ve hepimiz için geçerli bir şey. Kendi özge yaşamının imbiğinden süzerek kadının insanlık trajedisini ve komedisini yazabilirsin. Dene bence boş verme. Birikimlerinin toprak olup kaybolmasına izin verme yani” dedi.

Kadın da kadehini kaldırarak adamın bardağına tokuşturdu. Çın sesi ortalığa yayıldı. “Sağ ol” dedi kadın adama “Sağ ol sayende yüreklendim”

Yereri kadar alkol aldıklarına karar vererek daha rahat olsun diye koltukta oturmaya karar verdiler. Masayı toparladılar, mutfağa yerleştirdiler. Birlikte öteberiyi toparladılar, adamın arkadaşına mahçup olmak istememişlerdi. Kadın “kahve yapacağım kendime sade kahve yapacağım, sende eskisi gibi sade mi içiyorsun?” diye sordu.

Adam “elbette ben de sade içerim” dedi.

Kadın kahveleri yapıp getirdi. Ortalık mis gibi kahve kokmuştu.

Kadın, “Bir kitapta okudum çok anlamlandıramadım. ‘... insanların diğerlerine kendi egosundaki çatlaklardan baktığını , onları kendi sorunlarıyla bağlantılı olarak algılıyor...’ Ne demek istemiş yazar sence. Keşke bu durumlarda alarm çalabilseydim”

Adam, “Kişi, kendisi gibi görüyor diğerini, empati kuramıyor, öyle demek istiyor, hepimiz çıkarcı değil miyiz? Öyle demek istiyor” dedi.

Kadın "Dur daha var, devamında ‘…bu yüzden hayatı bir yanlış anlaşılmalar bütünü olarak algılandığını’ yazıyor. Demek bu yüzden yerine koymadan kendisi gibi… hımm, çok işime yarayacağını (hazır bencillik demişken) düşündüğüm çok güzel bir kitap okuyorum sana da tavsiye ederim”

“Bir şey hem kendisidir hem de başka bir şey”

“Nasıl başka bir şeydir? Kökeninden mi alır bu özelliğini”

“Bakmakla ilgili. Bilgi, birikim, deneyim, sosyal statü, ideoloji, kültür, cinsiyet vs. bunlar kişinin bir nesneye, bir olaya, bir duyguya, bir duruma bakışını etkiler. Aynı olaya sen başka ben başka bakarım başka şekilde anlamlandırırım. Başka başka biçimde anlatır ve aktarırız. Normalde normal diye bir şey yok. Milyarlarca normal var”

Evet, çok haklısın. Zülfü Livaneli’nin ‘Edebiyat Mutluluktur’ adlı kitabını okudum. Çok beğendim bazı çok şaşırdım 30 dile çevrilmiş kitapları düşünsene. Müthiş ben ‘Serenat’ adlı kitabını da çok beğenmiştim. Film, müzik, roman bir sürü şey bunu da kendi deyimi ile”

“Düşünsene ‘tanrı’ bile kendi duygu ve düşüncelerini anlatmak için kitap yolluyor ya zaten elçileri eliyle yayınlıyor üstelik”

“Değil mi?”

“Şu an bir resim yapacak olsan kağıdında hangi figürler olurdu!”

“Bir köprü, kemerleri olan bir taş köprü, köprünün altından sular geçiyor, bir yol bağlanıyor köprüye, uzaklarda dağlar, vs”

“Geçen yok mu köprüden”

“Yaşlı bir teyze geçiyor, bir amca, üç öğrenci, birisi kız, ikisi erkek. Kızla erkek konuşuyor, diğeri etrafı seyrediyor. Bir kamyon geliyor uzaktan, kuşlar var bir ağaçta ötüyorlar, bir kedi var uzaktaki evin önünde, kapısında bir sedir ağacı var evin. İki kadın hem elişi yapıyor, hem de dedikodu yapıyorlar. İçerde bir delikanlı var, öykü yazıyor”

“Evin önünde kasım patları olsun”

“Elbette kasım patları olacak. Şarap içmeli bir gün, şu Mesut’un bağından, bilmezsin sen, tanımazsın, ben de bir defa tattım şaraplarından, lezizdi, ama şimdi kahvemizi yudumlayalım. Geçenlerde bir ağaç ev gördüm fotograflarını çektim. Hep çocuklara yapmayı istediğim bir şey, ama malum zamanım olmadı, dert ve sıkıntılardan, bu gittiğimde yapmaya başlayacağım”

“İyi edersin”

“Hem şarabımız orada içeriz, şimdi bahçe yemyeşildir, çayır yani, yoksa ağaç falan kalmadı, üç beş ceviz işte”

“Ceviz ağaçlarını oldum olası severim, boşuna değilmiş, çok dayanıklılarmış baksana”

“Ne güzel işte”

“Ne düşünüyorum biliyor musun bazen, ben düşündüğüm kadar özgür müyüm acaba”

“Maalesef hayır, ama mutlu olmalısın, memnun olmalısın, mutlu bir ailen var”

“Kesinlikle evet, ama bu bireysel özgürlükler nerede başlar nerede biter konusunda çelişkilerim var”

“Evlilik bir sözleşme aslında, sözleşme den daha çok akit, yaşanılan bir "de fakto" durum, saçma demeye dilim varmıyor ama saçma. Sen yine de takma kafana, mutluluk çoğunlukla bireysel, bireye ait bir şey, rüzgarın sesini en iyi sen duyumsayabilirsin, bir yaprağın hışırtısını, ya da bir evin önünde yıllar önce durup, ötelere iki elin böğründe bakarak hissettiklerin sana, ana özgü bir şey, tekrar taklit edilemez, bir başkası da taklit edemez. Hatta sen kendin bile. Basit duyumsuyoruz o halde varız metafizik bir şey yaşam, metafor ya da” Gülümsedi adam.

“Anlıyorum” dedi kadın iç çekerek.

“Çay yapayım ister misin?”diye sordu kadın.

“Tabiî ki isterim, andır yaşanılabilen aslında, o hale özgürleştikçe marjinalleşiyoruz,”

“Peki böylece yalnızlaşmıyor muyuz?”

“Hayır kesinlikle hayır, eşine sımsıkı sarıl bu anlarda, ikinizin de hoşlandığı bir etkinlikte bulunun örneğin, açık havaya çıkın, hava alın, ne bileyim, bir plastik top alıp, voleybol oynayın ya da yakar top. Kötü düşünceleri kafandan at, yaşamak yaşamaya yaraşır, böyle yapmalı insan”

“Bak işte tam da bu noktada dürüst değiliz belki de kendimize”

“Kim dürüst ki kendisine, o zaman aklını kaybedersin”

Kadın demlenen çayla birlikte tekrar koltuğa yerleşti.

Adam “Çayları ben doldururum dedi”

Kadın, “Dem çok olmasın” dedi. “Aslında fena bir durum değil. Baksana kimseler umurunda değilmiş gibi değil gerçekte öyle, belki de ilkellik ne dersin”

“Varoluşunu çok sorguluyorsun, bu konuda da haklısın ve yalnız sayılmazsın, ben de sorgularım herkes sorguluyor elbette belli kritik dönemlerde”

“Şu söylediklerinde, merak ediyorum doğallığıyla söylemek istediğin fakat vazgeçerek başka kelimeler ürettiğin kaç cümle oldu”

“Tüm bu konuşmalarımız süresince mi? Şimdi mi?”

“Evet, evet”

“İnanmazsın ama ne düşünüyorsam aynısını söylüyorum”

“Tebrik ederim, merak etme ben iyiyim, böyle sohbetler iyi gelir bana, daha da iyi olurum”

”İyi ol tabiî ki, ciddi bir hastalığın yok değil mi?”

“Yok, olsa ne yapardın”

“Üzülürdüm elbette”

”Yok, iyiyim gerçekten, çok tehlikeli bakıyorum kendime ha, yooo, yaşama sevincim her zaman vazgeçilmezimdir”

“Hı hı”

“Çok iyi… çok sıkılırsın… boş ver”

“Neye boş vereyim anlamadım”

“Çok iyi ile başlayan cümlelere boş ver”

“Ama sen de hiçbir şey anlatmıyorsun ki”

”Senin yüzünden gevezeliğim tuttu bu kadar ıraksamasaydık az şey olurdu konuşacak, sor çok az zamanın var”

“Ne sorayım sana…”

“Zamanın tükendi işte, yine geç kaldın”

Çaylar tükenmişti.

Kadın,“Geç oldu artık kalkalım mı?” diye sordu adama. Sonra “Ama seninle asıl konuşup halletmem gereken bir mesele var” dedi. “Eğer müsaitsen bu konuda ısrarcıyım örneğin yarın konuşalım mı?” dedi.

Adam “Elbette” dedi. “Elbette konuşalım”

Kadın “İyi o halde yarın öğle yemeğinde burada buluşalım dedi”

“Tamam” dedi adam.

Birlikte kalktılar. Adam Kadın’a kaldığı pansiyona kadar yol arkadaşlığı etti. Sonra dükkana döndü. Kendine bir kahve yaptı. Koltukta uykuya daldı.

Ertesi gün erkenden kalktı adam, kadın da erkenden kalktı. Sabırsızlıkla buluşma zamanını iple çekmeye başladılar. Nihayet vakit gelmişti. Adam merak ediyordu, kadının ona ne söyleyeceğini. Kadın içeriye girdi. Siyah ve kızıl bir elbise giymişti. Sarıldılar ve arkadaşı ile hazırlamış oldukları masaya oturdular. Yemeklerini sessizlik içinde yediler. Bir önceki güne nazaran oldukça sessizdiler. Yakında kopacak bir fırtınaya işaretti belki de. Sonra önceki gün olduğu gibi koltuklara geçtiler. Adamın arkadaşı ikisi için kahve yapmıştı. Sade. Kahveden ilk yudumu alan adam olmuştu, sessizliği bozan da adam oldu.

“Taşra hayatı bizimkisi, gürültüden, stresten uzak”

“Büyük şehirlerinde kocaman birer taşra olduklarını unutuyorsun galiba”

“Taşranın trafik vs. stresi yok en azından”

“Büyük şehirlerde fazlasıyla ses var, çok haklısın”

“Sabah işe çıktığında kuş sesleriyle uğurlanmak gibi şeyler var hayatta bunu öğretiyor taşra”

“Bir şairdi sen bilirsin sanırım, kuş sesimi kadın sesimi diye sorgulamıştı bir şiirinde. Bana sorsalar ikisi de derdim ya zaman zaman değişirdi duygularım sanırım. Çoğu insan öyle değil mi zaten bir öyle bir böyle davranır, ne yapacağını nasıl sesleneceğini bile bilemez insan. Ya yüzyıllık uzaktan bakar ya nefesi yayılır yüzüne, aklı çıkar insanın”

“Tıpkı dediğin, düşündüğün gibi”

”Ama yine de kuşlar bile istedikleri zaman ötüyorlar”

“Bazen duyuyoruz halbuki onları, çoğu zaman duyamıyoruz, onlar kendilerini ifade ediyor. Ama ne bileyim, hayat kavgası içinde aklımıza bile gelmiyorlar”

”Değil mi? Biz istediğimiz zaman duyuyoruz yine de, hem de duymak istediğimiz kadarını, ya tamam kuşların ne günahı var sitem edeceksem, vazgeçtim hiç sevmiyorum sitem etmeyi”

“Yok ya üzerine alınma, ben öylesine konuşuyorum, içimden geldiği gibi, ‘diyalektik’ işte ya da yani neyse ne” gülümsedi.

“Aksine ben sitem etmiştim”

“Sitemin için sağ ol”

“Unutma sen de sitem etmiştin, ben bir şey diyormuyum”

“İnsana ait olan her şey gibi sitemde yerli yerinde yapılırsa güzel bir şey değil mi?”

“Çok haklısın."

“Neye karar veremiyorum biliyor musun?”

“Evet dinliyorum seni”

“Bazı gizil duygularımı çözdüğünü (anladığını) düşündükten sonra iletişim kurmakta çok fazla zorluk çektim nasıl davranmam gerektiğine karar veremiyor (d) um”

“Neden? Neden çekiniyorsun ki, korkun yersiz, gerçek olan ve önemli olan bu başka bir şey değil, o an ve o anlar” gülümsedi. “Seni hala anlamıyorum değil mi?”

“Hayır tabi ki, ben seni anladım sorun burada galiba”

“Anladığın ne ki, söyle de bileyim”

“Söylemeyi düşünmüyorum”

“Tuhafsın”

“Belki, ama bunu bilmiyorum. Edebi masallarda vardır (!) Kerem, Aslı için çöllerde seraba kesilir tam bulur sırtını döner yücelttiği başka değere”

“Pardon; Engin Işık'ın Ofir'e Yolculuk’taki kadın arkadaşlarını kıskandın, çünkü sen de onlardan birisiydin değil mi? Özür dilerim. Seni kırmak istememiştim”

“Engin’e haksızlık ediyorsun, özür mü niçin”

“Yok, Engin hep o "OFİR" ülkesinde yaşıyor. Böyle bir his yaşattığım için, masal adı üstünde masal işte”

“Seninle kavga etmem lazım, aksi taktirde kelimelerle olmayacak”

“Beni dövecek misin yani”

“Keşke, küçüklüğünde hiç sopa yemeyince bu duruma geliyor insan” gülümsedi kadın “ben kim, sen kim, sopa kim, şimdi rahatladığını sanıyorsun üretemiyorsun öylece bekliyorsun kulağına bir vızıltı gelsin yetinip ağzın kulaklarına varıncaya kadar kahkaha atıyorsun, acımasız ve kışkırtıcı sözcükler seçiyorsun, asla az önce söylediğin gibi öylesine laflar etmiyorsun, belki de hep tersi oluyor da karşındakiler sana acımasızlık edip sorumluluk yüklüyorlar”

“Bu ben miyim?”

“Engin’in ve yanındakilerle bir metin yaz, ‘Zaman İlerlerken’ olsun başlık ya da buna yakın bir durum… Yolculuk devam etsin yani.”

“Yazacağım söz, Engin yine anlatacak, yok Engin değil, yine başka bir kadın anlatacak arada bir söze karışacak tabiî ki, sürprizleri olacak, tıpkı bir gölge gibi nasıl kahramanlarının ardında koşturduğunu anlatacak, onların hüzün ve sevinçlerine nasıl ortak olduğunu anlatacak, tıpkı her zaman olduğu gibi, tatlı bir rüzgarın fısıltısı gibi kulağınıza fısıldayacak”

“Kaç bayram geçecek, kaç yeni yıl, bu arada nasıl istersen öyle davranayım motivasyonunu bozmayayım. Kadın güçlü olmalı bu metinde hem de çok. Aynı zamanda paspas olmalı yerlerde kıymetsiz değersiz, biraz şaşkın ama çok ta aptal olmalı, kendi bilmeli gücünü kadın, kırmızıyı ve siyahı sevmeli, bir gece elbisesi giymeli siyah ve kırmızı, inadına dimdik ve zamanında olması gereken yerde olan bir kadın olmalı bu”

”Seni yazmamı istiyorsun, tamam yazacağım”

“Bazı yerlerinde sor merak ettiklerini, hep söylerim sana, sessizce fısıltıyla, nerden çıktı şimdi ben, yeşil göz makyajını sevsin, arzuları olsun sonsuz ve doyumsuz, ama incitmesin kendini incittirmesin saklısı olsun hep, bilmediği saklı şiirler sevsin, sonsuz yolculuklara çıksın fakat hep dönsün evine yuvasına sarılsın, yaşamaya umarsız”

“Ama ben kadın ruhundan anlamam ki, tasvir edemem, ama çabalarım”

“Aslında kadının özelliklerini verdim, birkaç bir şey daha eklerim, yaz bakalım, hesapsız. Sana yazma konusunu çok düşündüm. Ama sana yazacağım sözcükleri seçerken zorlandığımda yazdıklarımı siliyor ve tekrar yazıyordum. Tekrarında yazdıklarım aslında ban ait olmayandı, soğuk olanından, KIŞ işte sende de öyle oluyor mu?”

“Neden zorlanıyorsun ki, içinden geldiği biçimde yazsaydın”

Güldü kadın, “Çok soğuk ya ondandır, KIŞ”

Havayı yumuşatmak için adam, “Sizin oralarda daha ılımandır havalar her zamanki gibi. Gittikçe iş, yaşam anlamında daha içerilere çekiliyorum, şantiye dağın eteğine daha çok yaklaşıyor, soğuk daha da fazla iliklere işliyor, daha sık hasta oluyorum, daha sık nane limon ıhlamur içiyorum, yaprakların arasından sayısı gittikçe azalan ceviz topluyorum, kıyı köşedeki yumuşak toprağa filizlenmesi için gömüyorum”

“Ah ne üzüldüm, çok geçmişler olsun, unutmadan cevizlerin bir özelliği var, çok garip bir şekilde filizleniyorlar, narin, kırılgan, kabuğu çatlatan, boş ver, cevizleri toplarken savur bir tekmeyle, güz rüzgarına inat, yaprakları uçur sağa sola”

“Dediğin gibi yapmalı. Söz verdiğin gibi yeni bir metin yazacak mısın gerçekten? Unutma ‘Zaman İlerlerken’ olacak metnin başlığı”

“Elbette, kuşkun mu var?”

“Bilmem, şu ana kadar sarf ettiğin kelimelerin çoooook uzak, soğuk bir çeşit az önce zorlanıyorum demem de bundandı. Gerçi şu ana kadarki açıklamalarınla, konuşmalarımızla ikna olmuştum ancak yine de böyle düşünmekten kendimi alamıyorum”

“Gerçekten şimdiden kafamda da olsa bir kaç şey yazmaya başladım”

“Ya öyle mi? dedi kadın mutlu olmuştu, “Bir kaygımı daha söylemeliyim” dedi.

“Kaygı mı?”

“Evet, sana merhaba demekten o kadar çekiniyordum ki”

“Neden, onca zaman içinde seni kırdıysam özür dilerim”

“Rica ederim özür dileme lütfen, fakat öyle hissettim hep”

“Senin gibi tüm gerçek dostlarım benden yeni metinler bekliyor”

“Kıskanırım şimdi de, yaz, YAZ”

“O kadar çok şey var ki birikmiş olan, yazmak, evet yazmak, hep yazmak lazım, yürek sızısını dindirebilmek için”

“YAZ, bu konuda benden ne istersen sana yardımcı olurum, hesapsız yaz. Bir de aklıma takılan bir şey var” dedi sigarasından bir dal çıkarttı, yaktı, dumanını savurdu, ““Evet ne diyordum, senin için önemli olan ana çerçeve mi? Yoksa doğaçlama mı?”

“Doğaçlamayı seviyorum, bunu fark etmişsindir”

“Peki, elbette fark etmem mi?”

“Bol zamanım olsa belki”

“Çerçeve için mi?”

“İlk cümleyi yazdıktan sonra gerisi akıp geliyor, yol, yolculuk. Çoğunlukla ‘istemesem de’ belirleyici oluyor. Örnek olsun, kağıt gemi ya da kayık yapmakla biten bir metin baştan böyle bitecek elbette deseydim asla olmazdı. O kendiliğinden geliyor. Garip bir şey, ama yazı bitince kafam ağrıyor, yazmayı seviyorum bu kesin, ama bir itki olmalı, örneğin kağıt uçak la biten bir devam metin yazmak istiyorum, bir çerçeve oluşturmayı denedim ama olmadı, yazamadım. Okuyucularım şimdi ne olacak? Diye çok merak ediyorlardı, ben de merak ediyordum, kağıttan gemilerde mi devam edecek öykü? yoksa çocukların mutluluklarıyla yaşama gerçek zamanlarda mı devam edecek? Kahramanın aslında göstermek istemediği yaşamındaki mutlu anlarından bahsetmemesi mümkün değildir diye düşünüyorum.... kusma isteğinin yaşandığı zamanda birinin kolundan tutması mutluluklarını demiyorum -o zamanları açık mutlu zamanları anlayamadığım bu zamanların dışında ki mutlulukları- kahramanın hayatı...” sayıklar gibi konuşmuştu.

“Olur denerim ama sen her şekilde beni bekleme yaz ne zaman istersen, sanırım bu konuda zorlayıcı olacağım, metinleri okumak için yazılmaları gerekir değil mi?”

“Samimi olarak söyle benim yazdıklarım kolayca okunabiliyor mu?”

“Tartışma yaratmamak için bu güne kadar samimi olmadığımı mı düşünüyorsun demeyeceğim, evet okuyorum söylemem gerekenleri de dilim döndüğünce söylüyorum”

“Hayır samimiyetinden şüphem yok, fikirlerin benim için önemli, keşke bol zamanım olsa ve elimdeki metinleri düzene sokabilsem ve elbette bitirsem, On yıl sonra belki”

“Çok zaman, on yıl ne garanti, kimindi, okudum geçenlerde ‘ANI YAŞA’ diyordu. An değil mi elde kalan bir daha bu zamanda bu düşüncelerle burada seninle konuşuyor olamam, sende öyle, her kes öyle bundan dolayı ertelemeye gelmiyor hiç bir şey”

“Diyalektik, elbette yazmaya devam ediyorum ,ama sen yazıyor musun peki, iyi bir okuyucusun bunu biliyorum, yine zamanın tükendi.”

“Evet çok haklısın, kağıttan uçak yaptığında ‘güle güle’yi kullanmayı unutma”

“Peki, birlikte yapabilirdik aslında kağıttan uçağı, ama olmadı”

Zaman yine tükenmişti. Kadın müsaade istedi. Adam kadını kaldığı pansiyona kadar uğurladı. Biraz hava alıp dükkana geri döndü. Kadın adama bu gece yola çıkacağını söylememişti. Pansiyona gider gitmez valizlerini arabasının bagajına yerleştirdi. Bir zarf bıraktı kendisini soran birisi olursa iletmeleri için. Kasabadan ayrıldı.

Ertesi gün adam pansiyona gitti. Kadınla görüşmek için. Ama pansiyondan kadının gece pansiyondan ayrıldığının söylediler. Adama bir zarf verdiler. Kadının ona verilmek üzere emanet bıraktığı zarfı uzattılar. Adam hayal kırıklığı içinde ayrıldı. Arkadaşının dükkanına gitti. Zarfı hayli zaman sonra açtı. İçinden iki adet kağıt parçası çıktı.

Birinci kağıtta;

“yok –var

Ne çocukluğuna dönme isteği delilik,

ne de işe gitmek için isteksizlik,

ne eve varınca oh demek...

her yaş her yaşa ait güzellikler anlar bittikten sonra anlaşılıyor,

evet...”

yazıyordu.

İkinci kağıtta ise;

“metin aralığı- işe yarar

kadın şarabı sever,

her zaman şarabı içmiştir,

içer...

her ne olursa olsun tutkundur şaraba

mayaya ...

rakıyı çok sever ve her zaman rakı içer

ama

tutkundur yine de kırmızı şaraba...

kahrını çekecek oldu mu?

yanında inandı mı buna içer...

kahır da çekenin olsun kahredenin de...

kırmızı şarap tadında

(kahır ve kahredenin huyu suyu yazarındır artık)

o içer hesapsızdır”

Arkadaşından bir şişe kırmızı şarap istedi, Valizinden not defterini çıkarttı ve yazmaya başladı.

ZAMAN İLERLERKEN

Orta yaşlı adamının şantiyedeki mesaisi bitmiş, işçi koğuşundaki odasına gelmiş, kendine kahve hazırlamaya koyulmuştu. Son bıraktığı yerden, kahvesi eşliğinde uzun süredir yazmaya çalıştığı kitabının olduğu defterlerine dalmıştı yine;

O gün inşaat işçileri lokalinde genel seçimler üzerine toplantı yapılıyordu. Herkes söz almıştı. Toplantı boyunca sessiz kalan bir işçi ayağa kalktı ve "Bundan sonra kimse bana sandık demesin," dedi hiddetle. "küreğimin tersi ile ağzına çakarım," herkes şaşırmıştı. O gün lokalde bulunan herkesten beklerlerdi ama ondan beklemezlerdi. Tek tek herkesin gözünün içine baktı ve sonra "Sandık demokrasisi safsatadan ibarettir. Hitler'de sandık'tan çıktığına göre. Burjuva Demokrasisi’nden anca..." sözünü tamamlamadan kapıya yöneldi ve kapıyı hızla çarpıp gitti. Herkes merakta kalmıştı bu adamın devamındaki sözlerinin ne olacağını. Ortaya sanki bir bilmece bırakmış ve herkesten bu bilmeceyi kendince doldurmasını istemişti belli ki. Herkes tek tek ama birlikte. Şairin dediği gibi ağaç gibi tek ama bir orman gibi kardeşçe. Tıpkı biz ezilenlerin kardeşliği gibi…

Ama kendisini ne yazmaya ne de yazdıklarını okumaya veremiyordu. Defterini kapattı bu halde. Şantiyede ülkedeki son anayasa ve yönetim biçimiyle ilgili gündemle alakalı konuşmalara, tartışmalarla karşı karşıya geliyor, dozunu kaçırmadan bir iki kelam ediyordu konu hakkında elbette. Şantiyedeki yoğun işleri arasında edinebildiği izlenimleri ve geçmiş politik birikimi sonucu ülkedeki son politik gelişmeleri akıl süzgecinden geçirdiğinde şu sonuca vardı, "Sınıf mücadelesini ve sosyalist iktidar perspektifini gözetmeyen bir '#HAYIR' söylemi etrafında örgütlenilmeye çalışılan bir kampanya sonucunda çalışan halklardan talep edilen 'bir oy' tersinden bakıldığında '#EVET' anlamına gelmeyecek miydi?". Hâlâ politik hareketlerin akılları başına gelmemişti, hâlâ bıraktığı yerden de geriye doğru gidiyorlar diye düşündü... Üzüldü... Yorgundu... Uyudu...

Ertesi gün yoğun bir iş gününün ardından yine işçi koğuşundaki odasına da dinlenmeye çekildi ada. Bu sefer daha istekli şekilde not defterine sarıldı.

Tüm gün hava açıktı. Önceki akşam muhteşem bir dolunay vardı. Ay tutulması da yaşandı. Gerçi izleyememişti. Kızı Cemre de izlemek istiyordu. Kızı okula gidiyordu. Çok ders veriyorlardı. Bu çocukları okutan öğretmenin diye aklından geçirdi. Sonra saçmaladığının farkına vardı. Kızı Cemre dördüncü sınıftaydı. Bir de oğlu vardı Aras o ise henüz ana sınıfındaydı. Zaman nede çabuk geçiyordu. Çocukların okuma yazma problemleri cemre ile ilgili olanlar vesaire. Telefonu çaldı. Arayan çok değer verdiği bir dostuydu. Adama geçenlerde gönderdiği metni soruyordu. Ondan olumlu olumsuz eleştiri istiyordu.

“Bana gönderdiğin metnin güzel olmuş” dedi telefondaki dostuna.

“Bilgisayara geçerken zorlanıyorum, olsun inatla geçeceğim, ne olacak bakalım, beğendin demek”

“Evet beğendim”

“Tahmin et öyleyse, ne olur devamında, etkilemeyecek bir kaç paragraf daha yazdım, beğenirsem katarım gerçi, fark ediyorum yazarken detay tasvirler çok oluyor, bu iyi bir şey değil mi?” dedi. Hemen sonra “Sanırım iyi, ‘kadın neden heyecanlıdır?’ hadi bir iki şey söyle bana, tamam anlaşıldı bana yardım etmek istemiyorsun” dedi.

“Yok yardım etmek istiyorum, metni daha dikkatli okumalıyım”

“Senden en kısa sürede haber bekliyorum o halde”

“Çok zor bir görev veriyorsun bana”

“Sadece bir cümle, tekrar bir daha, lütfen, yönerge ver”

“Böyle bir yolculuk için çok önemli bir sebebi olmalı”

“Evet, ne olabilir, neyse acil bir yere gitmem gerek telefonu kapatmak zorumdayım, unutma yaz” dedi, telefonu kapattı.

Yaz demek kolay tabiî ki senin için ama sonra metnin olduğu e-maili açtı birkaç kez okudu. Sonra belki söyle devam edebilirim dedi ve deftere yazmaya başladı;

“Kadın eski bir dostunu ziyaret edecek, ama bu dostu bunu bilmiyor, haberi yok. Bir sahil kasabası burası, buraya büyük bir hayal kırıklığı sonrası gelmiş ve yerleşmiş bu kişi. Hayatını denize açılıp balık avlayarak kazanıyor. Hayatını kazanmak denmez aslında buna, sadece bir gün daha fazla yaşamak için çabalıyor. Bir gün daha fazla yaşamanın anlamı ise. ‘Nihal’ ona olan derin aşkı, itiraf etmeli zaten bu sebeple bu yere bu inzivaya çekilmiş, savaştan kaçmıştır aslında. Savaşmamayı tercih etmiş. Nihal ise, dünya gözüyle bir kez daha görmek istemektedir. Çünkü hastadır, tüm hayallerini bir mirasyedi gibi tüketmiştir, yapayalnız kalmıştır kalabalık bir yaşam içinde. İkisinin de yürek sızıları vardır. Evlidir Nihal, iyi bir işi ve kariyeri vardır. Orta sınıf mensubudur ve gayet iyi bir hayatı vardır üstelik. Ama unutamamıştır bu kasabaya yerleşen adamı, son zamanlarda bir hastalık Nihal’i içten içe tüketmektedir. Bu nedenle eski dostlarını, eski yaşamında iz bırakan insanları teker teker ziyaret ederek bir bakıma helallik almak istemiştir. Bir tek bu adam kalmıştır. En değer verdiği kişiyi en sona bırakmıştır. Adam hep beklemiştir sırasını, ama korkmaktadır hayattan ve Nihal’le karşılaşmaktan, derdini balıklara anlatmaktadır, oltalara takmaktadır yüreğini, zaman zaman şarapla kanatmaktadır yarasını. Yıllar Nihal’i ne kadar güçlü, güzel diri yapmışsa bir o kadar bu adamı aciz, zavallı ve yaşlandırmıştır. Güve bir defa içine girmiştir Nihal’in ve güve yıllardır adamın içindedir zaten.”

Güldü. “Melodram oldu işte sana” dedi kendi kendine.

Dostunun, “Adam hiç evlenmedi mi? Nihal, nasıl hasta, kanser gibi mi?” der gibi olduğunu duyumsadı.

Dostuna cevap verircesine, “Hayır adam evlenmedi, hep erteledi, başka işleri vardı. Kendini meşgul edecek önemli işleri, sonra her şeyi bırakıp buraya yerleşti. Yok adeta kapak attı. Kadın kanser olsun, zaten tedaviden dolayı saçları dökülmüş”

Dostunun yine, “Offf” dediğini duyumsar gibi olmuştu yeniden.

Sanki karşısında dostu varmış gibi, “Peruk takıyor, neden offf dedin?” dedi.

Dostunun, “Nasıl anlatılır kanser derdi?” diyeceğini biliyordu.

“Anlatmayacak ki” dedi kızgınlıkla.

“Yazdık gitti, öyle mi? Sahi ne konuşurlar ki bulursa Nihal aradığı kişiyi?”

“Uzun süre susarlar, bir birlerini süzerler, adamı kayığının yanında ağları onarırken görür”

“Otelde mi konuşurlar?”

“Yok hayır”

“Teknede mi?”

“Kayıkçı barınaklarını yakınındaki kulübenin önündeki masada, adam mangal da diyelim balık kızartır”

“Kadın ilaç almakta rakı içemez”

“Kadında salata falan yapar”

“Daha yeni karşılaşmadılar mı?”

“Arayı doldur işte”

“Ha, ha, ha, çok hoşsun, duygusal paylaşımları”

“Akşam için sözleşince, bu sahne gerçekleşir, zaten her şey büyülü değil mi? Nihal için”

“Balık salata falan yani, adam, söyleyeceği her şeyi söylemesi gerekenleri söylemesin mi? Anlamı yok bu saatten sonra diye düşünmeli öyleyse”

“İçinde saklı düşünceler, yıllardır hep söylemek istedikleri, keşkeleri, o ani karşılaşmayla dilden çıkmaz ki”

“O halde bir süre kalmalı Nihal”

“Evet, kalmalı, kasabayı birlikte dolaşmalılar, birlikte tekne ile balık avlamalılar, bu zamanlarda konuşmalılar. Nihal bir gün adamın yıllardır sakladığı güncesini bulmalı, vs. vs.

“O kadar yakın ve sık dolaşacaklar yani”

“Güncesini bulduğu gün adam denizden dönmemeli, bir kaç gün işte. Fırtına çıkmıştır o gün, fırtınada teknesi parçalanmıştır. Adamı aramışlardır, perişan olmuştur Nihal. Çünkü söylenecek son söz söylenmemiştir. Adamın cesedi sahilde bulunmuştur. Kasabanın mezarlığına defnedilmiştir. Nihal son bir kez mezarın başındadır ve adama sitem etmektedir. Çantasında adamın güncesi olduğu halde kasabadan ayrılır, yine o eski yaşantısına döner. Nihal artık eski Nihal değildir, hastalığı ilerler.

“Hayır ya”

“Neden ölmesin mi? Ölmesinler mi?”

“Tabi ki, bu saatten sonra öleceklerse de beraber falan ölsünler ne bileyim, teknede kadın da olabilir. Örneğin sevişmesinler mi mesela”

“Haklısın galiba”

“Bu kadar yıl, bunca serüven, ne bileyim”

“Nihal ile adam ateşin başında yine sohbet etmektedir”

“Evet”

“Yakınlaşırlar, hava soğuktur, Nihal adama sokulur”

“Olmaz”

“Sen yaz o zaman”

“Yaz günü üşümek”

“Gece”

“İhtimal”

“Peki, sahildeler, akşam yemeği yiyecekler, (ilk karşılaşmaları değildir elbette), kıyıda yürümeye başlarlar, kumlar hala sıcak, su yavaş yavaş serinlemeye başlar, (daha hızlı yazıyorum değil mi beklerken sıkılmıyorsun)”

“Hayır devam et”

“Önce yemek hazırlamalılar ya da var olanı yemeliler, yardım et ne yesinler bu saatte, adam yine de heyecanlıdır, bir kaç kere görüşmelerine rağmen heyecanını susturamaz, hazırda yiyecek bir şeyler vardır aynı zamanda yeni bir şeylerde yapabilir. Nihal daha rahat fakat tedirginliğini saklayacak kadar hisseder”

“Evet dediğin gibi kumsalda yürümeye başladılar. Kumsal ıssızdı bu saatlerde. Adam ne kadar heyecanlı ise, kadın da o kadar tedirgindi. Nihal bir ara üşüdüğünü söyledi. Adam Nihal’e ilk defa yaklaştı, hala ürkekti. Nihal elini adamın beline doladı, adam hala ürkekti, sonra Nihal’in başının omzuna yaslanmasıyla o da artık bu duruma daha fazla” güldü yazar “tuhaf beceremedim cümlenin devamını”

“Daha ilk dokunuşunda, bu kadar mı?”

“Adam da Nihal’e sarılıyor işte, bir süre bu şekilde sahilde yürüyorlar”

“Duyguları mı yoğun arzuları mı?”

“Her ikisi de olabilir, metin senin, adamın ürkekliği bitiyor bu sarılışla. Nihal bu yakınlaşmayı sağlıyor. Adam Nihal’i kendisine çekerek kendisinden beklenmeyecek bir şekilde Nihal’i dudaklarından öpüyor. Beğenmedin yine değil mi?”

“Beğenmek mi? Beğendim beğendim, ilk defa bu kadar yakınlaşınca elbette bir atak yapmalıydı. Nihal ne tepki vermiştir acaba”

“Nihal önce şaşırıyor, aslında hep istiyor böyle bir şeyi, hep bekliyor, ta yolculuğa çıkmaya karar verdiği zamandan beri, ama yinede önce şaşırıyor, ama kendini bu akışa bırakıyor, zaten zamanı da yok ki, belki de bundan dolayı. Sonra adam mahcup bir şekilde özür diliyor Nihal’den ve yine sessizce kulübeye doğru yola çıkıyorlar”

“Nihal daha hasta olduğunu ve tedaviye başlatacağını falan söylemedi”

Evet, hiç söylemeyecek zaten, rüzgar gibi gelip geçecek adamın hayatından. Adamın yazgısı bu adam da buna itiraz etmeyecek, ama artık daha mutlu olacak”

“Evet, Nihal otele döndükten sonra bulabildiği ilk araçla oradan ayrılacak, halbuki adam bunu bilmeden kulübede Nihal için hazırlık yapmıştır. Otele gider Nihal’i davet etmek için, ama ne yazık ki Nihal yoktur. O da küskün biçimde kulübeye döner. Nihal ve kendisi için hazırladığı sofra başında sandalyede öylece oturarak denize doğru bakar ve içkisini yudumlar. İhtimal ağlar.. ‘mutlu aşk yoktur’ tiraf ediyorum ben aşk öyküsü yazamıyorum.”

“Daha ne olsun, yazdın bile, fena olmadı. Ben tamamlarım duygusal ve aşka dair sözcükleri”

“Elbette metin senin”

“Metin benim, sen kaldığımız yeri unutma, çıkmalıyım”

“Otelden apar topar ayrılırken Nihal yine de adam a bir not bırakmıştı, sıkı sıkı tembihlemişti otel sahibine, 1 hafta sonra adama ulaştırmaları için” yazar kıs kıs güler.

“Adam Nihal’den ne umut eder ne yazmalı Nihal notta”

“Nihal’i sen daha iyi tanıyorsun notu sen kaleme al”

Birden kafasının içinde çınlayan sesler kesildi. Acaba çıldırıyor muyum? diye düşünmeye başladı. Hep bu yoğun çalışmadan olmalı diye düşündü. Tüm bu sözcükleri defterine not aldığını görünce bunun şaşkınlığıyla sersemlemişti adeta. Bardağa uzandı. Pet şişeden su doldurdu bir adet ağrı kesici alıp su ile birlikte yudumladı. Telefonu sessize aldı, ışığı söndürdü ve yattı. Hemencecik derin bir uykunun kollarına bıraktı kendisini.

Hayli zaman geçmişti o günden sonra. Defterine her yeni not yazmaya çalıştıkça sanki eli ayağı tutmaz oluyor, tek bir cümle bile yazamıyordu. Defteri şantiyeden şantiyeye dolaşıyordu kendisiyle birlikte. Yine bir gün yorgun argın dinlendiği odasına çekildiğinde e-mail’lerini kontrol ederken dostunun yeni bir mesajıyla karşılaştı. Hemencecik açtı e-maili. Sitemli bir mesajdı.

“Parantez içinde ‘(kabalığımı hoş görmen dileğiyle) diye yazmıştı. Her zaman senin bana merhaba diyeceğin bir dostum olduğunu sanıyordum. Halbuki yanılmışım, çok ara verdin, itiraf etmeliyim ki senden yardım alacağım, sana soracağım o kadar çok şey oldu ki busüre içinde. Fakat burada nasıl anlatayım şimdi? Özellikle de kararsız kaldığım zamanlarda...Bütün bunların hepsi güzel şeylerdi ama daha iyi nasıl olabilirmiyi tartışabilirdim seninle. Yani… Birçok sevincimi bile paylaşamadım. Birçok seyahat yaptım, metin yazdım-yazmadım (tadı yoktu), Nihal’i hep seyahat ettiğim otellerde bıraktım, toparlamam lazımdı yapamadım… Nihal’in ne yapacağına karar veremedim bir türlü birazda öfkelendim.”

diyordu. Hemen not defterimi açtım, karalamaya başladım.

“Nihal ne yaparsa yapsın en doğrusunu yapacaktır her zamanki gibi. Bir süre dinlensin otelde. Kendini dinlesin. Sahilde dolaşsın, denizin kokusunu ciğerlerine çeksin. Bir süre sigara içmeyi bıraksın. En azından denesin. En sevinçli anını anımsasın hayatında ve içten gelen coşkuyla kahkahalarla gülsün. Sonra birden bire en hüzünlü olduğu bir anı hatırlayıp hıçkıra hıçkıra ağlasın. Sonra... sonrasını bilmem... gerisini akışına bıraksın. Belki her zamanki gibi belki de her zamankinden farklı. Ama aksın. Su gibi. Renksiz, kokusuz, biçimsiz. Benim gibi.”

Ama adam biliyordu ki, bu yazdıkları kalbi kırılan dostunun yürek sızısını hafifletmeyecekti. Sonra e-maile cevap olarak yukarıdaki satırları yazdı. Yine o baş ağrısı başlamıştı. Bir ağrı kesici aldı yeniden su bardağına uzandı. Su ile yudumladı. Dışarı çıktı, şantiye sahasında tur attı, biraz daha rahatlamıştı. Odasına geçti, her zamanki gibi telefonunu sessize alıp, ışığı söndürdü ve yattı.

Şantiye’de işler toparlanmaya başlamıştı. Bu rahatlık içinde yeniden not defterine yazmaya başlamıştı.

“Adam taşradaki evin önünden vadiye doğru iki elini beline koyup bakmaya başladı. Sonra gelen günü selamlarcasına gözlerini güneşten korudu, hem de uzun uzun baktı, etrafına aşağılarda bir yerlerde ceviz ağaçları vardı ve aslında o anda bu yer adama başka bir yer çağrışımı yapıyordu. Mazide kalan günlere. Bir süre önce “Dediğin gibi yaparım” demişti arkadaşına.

“Arkadaşın çay yaptı mı?” diye bir ses işitti. “Ben yaptım çayı, ama sen daha güzel yapıyorsun, tecrübe ya da alışkanlık”

“Beğeniyordun demek, çay alabilir miyim bir bardak”

“Elbette”

“Açık ve şekersiz”

“Hı hı, bu yeterli mi? bu dem”

“Demi sen ayarla”

“Peki nasıl istersen, aslında…”

Daha sonra not defterini kapattı. Yazarken hayli yorulmuştu, malum baş ağrısı yine başlamıştı. Ağrı kesici aradı kalmamıştı. Dışarı çıktı şantiye binasındaki çekmecesinde olmalıydı. Her ihtimale karşı olurdu çekmecesinde. Ağır adımlarla şantiyedeki ofisine doğru ilerledi. Odasına girdi. Çekmecede ağrı kesiciyi buldu bir tane aldı, kalanını çekmeceye bıraktı. Masasında her zaman bir pet şişede su olurdu. Kapağını açıp ilaçla birlikte içti. Sonra ofisten dışarıya çıktı. Temiz havayı içine çekti. Odasına yöneldi. Odasına girdiğinde yazma arzusuna yenik düştü. Defterin başına oturdu yeniden.

“Zaman çok çabuk geçiyor”

“Evet, bazen çok çabuk geçiyor, bazen de değil”

“Ne tür zamanların çabuk geçmiyor, hangi zamanlar”

“Başım ağrıdığında, sağ gözüme kadar sızısı indiği zamanlarda, şimdi olduğu gibi”

“Çok geçmiş olsun, geçecek şimdi biliyorum”

“Sağ ol”

“Sebebi ne ağrılarının, farkında mısın”

“Bilmiyorum, bilmekte istemiyorum”

“Ceza verdim, ağrısın diyorsun”

“Yok”

“Bu ağrıların da benim tuzum varsa, ne mutlu bana”

“Yok senlik bir şey yok, sadece yoruldum, yedi gün ondört – onbeş saat çalışmaktan”

“İstemediğini yaşamak hoşuna gitmiyor anlaşılan”

“Çalışmak hoşuma gidiyor, ancak çalıştığının karşılığını alamamak, uzun süre beklemekten sonuçsuz, ucu açık vaatlerden insan yoruluyor”

Baş ağrısına daha fazla direnemedi adam ve defteri olduğu gibi bırakıp, ışığı söndürüp yattı. Bir rüya görmeye başladı. Uzun süredir rüya görmüyordu.

“Akşam olmuştu, çok güzel bir gökyüzü vardı, tarifi o kadar ağır, sadece baktı, uzunuzun seyretti gökyüzünü. Çok güzeldi. Masmavi, çivit mavisinden, yıldızlar, ay o kadar parlak ve lodosla çoook yükseklerde savrulan bulut kümeleri, çok uzaklarda, muhteşem.”

Üşür gibi oldu uyandı.“ Rüzgar başlamıştı, koğuşun duvarlarına çarpıyordu. Sonra tekrar uykuya daldı. Tekrar rüya görmeye başladı.

“Kar yağıyordu, yılın ilk karı. TRT vericisinin yamacı, sis var, kar var. Kış gününde olduğu gibi kar taneleri çok büyüktüler ve çok yavaştılar. Dışarı çıkıp seyretmeye başladı, seyretmeyi severdi oldum olası. Sisler altında bir kurt gördü. Kurt ile göz göze geldi”

Uyandı birden. Tekrar uyku tutmadı.

Adam not defterine son cümlesini yazdıktan sonra defterini kapattı. Kırmızı şarabından son yudumu çekti. Defterini valizine yerleştirdi. Arkadaşına her şey için teşekkür ederek otobüs terminaline gitti. İlk otobüse binerek kasabadan ayrıldı.

Muhammet Demir

BİR KADIN VE BİR ERKEK TARTIŞIYOR

VAR OLMAK

HAFİFLİK Mİ?

AĞIRLIK MI?

Muhammet Demir