Kum Gibi

Dışarıda geceden beri yağmur yağıyordu. Bilgisayarın başına geçmiş yıllar sonra dostluklarıma kaldığım yerden devam ettiğim arkadaşıma bir öykü için taslak hazırlıyordum.

“Yağmurda sırılsıklam olmuş üç arkadaş e-mail profilindeki resmin gibi üç arkadaş. Belki de o günden başlayabilirsin. Fotoğraf albümüne bakarken bu fotoğrafla karşılaşmışsın örneğin. Belki bir piknik sonrası, belki bir ziyaret sonrası. Muhakkak kırda bir yerde. Orta Anadolu da bir yer. Sığınacak bir yer yok. Ya da bir kulübe var ilerde, çok ilerde bir yerde. Kulübeye ulaşınca bir ateş yakılacak. Ortalığı önce hafif bir duman kaplayacak. Ateş harlanacak. Muhakkak kahkahalar patlatılacak. Şakalar yapılacak. Anlamsız bir şarkıya başlayacaksınız. ‘Çadırımın üstüne şıp dedi damladı, çadırımın üstüne şıp şıp dedi damladı, çadırımın üstüne şıp şıp şıp dedi damladı...’ gibi bir şey. Uzayıp gidecek. Uyku bastıracak... Dışarıda yağmur bir süre sonra dinecek yerini hafif bir güneş alacak. Ve sonrası Gökkuşağı…”

Daha fazla devam edemedim. Bilgisayarın başından kalkıp çocuklarımın yanına gittim. Çocuklarıma; “Mahallede kızlı erkekli arkadaşlarla yağmur dinince çivi ile pes denilen bir oyun oynardık.” Dedim. Yağmur dinmişti. Oğlumu ve kızımı yanıma alıp dışarıya çıktım. “Burada beni bekleyin” dedim çocuklarıma. Kömürlükten bir çivi aldım en uzunundan. “Hadi size bu pes oyununu öğreteyim dedim.” Çocuklarımla pes oynamaya başladık. Çocuklarımın gözlerinde kendimi gördüm. Sevindim. Eşimin “Hadi gelin sofra hazır” seslenmesiyle daldığımız oyundan uzaklaştık. “Hemen geliyoruz.” Dedik hep bir ağızdan. “Hadi çocuklar eve geçelim geç oldu başka bir yağmurlu gün sonrası devam ederiz…”

Eve girer girmez tekrar yağmur başladı. Yemeklerimizi hep beraber yedik. Çocuklar erkenden yattı. Eşim bu günün anısına keyif çayı demlemişti. Keyif çayımızı içtik. Eşim çayı nadir içerdi. İçince de keyfini çıkartarak içmeyi severdi benim gibi. Ama ben oldum olası çay içmeyi severim. Çokça eşim ve şimdilerde nadir olan dostlarım şekersiz çay içmeme şaşarlar. Alışkanlık yapmıştır bende şekersiz çay içmek. Kendimi en zor koşullarda yaşamak için alıştırdığım o eski günlerimin, o havai günlerinin, o adanmışlık günlerinin bir eseridir halbuki. Ancak uzun süredir eşimin kendime yarattığı bu konfora alıştım galiba. Önceleri bu yeni hayatıma adapte olmakta zorlanmıştım.

O çayın bahane olduğu gecelerde eşiyle saatlerce mırıl mırıl konuşurlar. Belki konuştukları incir çekirdeğini doldurmayacak şeylerdir ama olsun. Her seferinde bu uzun sohbetlerinden eşi de kendisi de mutlu olarak kalkarlar, yenilenirler, hayata daha sıkı bağlanırlar. Değil mi ki oğlu ve kızı ile birlikte eşi vardır bu hayatta. Onlar kendi küçük ailelerine "Koskocaman küçücük bir aile" diyorlar. Adamın biricik amacı bu olmuştur, onca badireden, çileden, mücadeleden sonra. Tıpkı selin ardında bıraktığı kum gibi. Adam eşi yattıktan sonra bir iki cümle daha yazmak için bilgisayarının başına geçti. Ama tek bir satır dahi yazamadı. Bilgisayarı tekrar kapatıp. Yatağına uzandı. Kendini uykunun kollarına teslim etti.